Жыве Беларусь!

Прывітаньне!

Як бачыце, я не памерла. Проста мне вельмі патрэбна было адпачываць ад блёгу (прабачце, калі ласка, мне), таму што ў мяне было вельмі-вельмі шмат важных (і беларускіх) справаў. Па першае, кніга ўжо гатовая да апублікаваньня. У Новым Годзе вас чакае "Раяль ля мора". Па другое, пачаўся універ, і я пачала пісаць дыплёмную працу (пра польска-беларускіх пісьменьнікаў, дарэчы, таксама пакажу, калі будзе гатовая), і выкладаць беларускую мову на факультэце, дзякуючы цудоўнаму праэкту "Мова нанова"!!! Так-так, вы добра чыталі (можа быць ужо ведаеце, калі я ёсьць у вас на Фэйсбуку), пачаліся курсы "Мовы нанова" ў Гранадзе, Гішпанія ;) Яшчэ я рыхтуюся да магістратуры - буду вывучаць беларускую філялёгію у Варшаве!

А чаму я вырашыла вярнуцца да вас сёньня? Ну, у мяне пачаліся сёньня вакацыі, але гэта не адзіная прычына. Чытайце самі: http://belarusinfocus.info/by/subscribe/1329847880

Гэты артыкул я напісала роўна 4 гады таму. Цяжка нават памятаць, якая я была тады, і які шлях я прайшла да сёньня. Тады я зусім ня ведала беларускую мову, напрыклад, і вельмі мала ведала пра справу. Я толькі ведала, што тое, што адбылося з вамі 19-га сьнежня 2010 - недапушчальна, і што я люблю Беларусь. Цяпер я ведаю, што "то ўзаемна".

Памятаем Плошчу. Жыве Беларусь!

100 шчасьлівых дзён - 8

Вітаю! Як вы маецеся?

Я вывучаю польскую мову, бо хутка пачынаюцца заняткі, а яшчэ хацела бы хутка здаць іспыт на С2 :) І я сёньня вельмі шчасьлівая, таму што знайшла сайт, дзе можна глядзець польскія сэрыялы бясплатна. Можа быць, камусьці з вас будзе цікава, вось спасылачка http://seriale.perupol.com/

100 шчасьлівых дзён - 7

Сёньня ў мяне, калі шчыра, быў складаны дзень. Я ў начы не спала, хварэла, было даволі кепска. Але тое, што зрабіла мяне шчасьлівай сёньня, гэта даведацца, што магу ператвараць цяжкую сітуацыю ў літаратуру (добрую ці дрэнную, глядзіце самі):

Слава

Хто жыве на каленьнях, той славы не пазнае,

Ні гонару, радзімы, ні праўды, ні сяброў,

Хіба сьмех недарэчны, насамрэч поўны страху,

Хаваючы ледзь злы, мацнейшы сьмех багоў.

Пралітае крыві кропля вольнага чалавека

Каштуе больш медаляў на ганебных грудзях.

Але ж у бога сьмерці ня скончыцца цярпеньне,

Усталюе няўмольны ён парадак жыцьця.

Слава падранае форме! Слава мёртваму целу!
Слава ране сьмяротнае ды лужыне крыві!

Слава забытым волатам ды іхнае радзіме!
Апошняму дыханьню адважнае душы!

Хай і барды ня будуць пасьля мяне спяваць,

Ды заўтра будзе цемра бязьлітасная ўсюды.

Слава залатым крылам ды сьціпламу жаўнеру,

Хто будзе жыць у сэрцу радзімы назаўжды!

100 шчасьлівых дзён - 5 і 6

Учора я не пасьпела пісаць нічога, але сёньня, канешне, напішу :) І за два дні.

Калі я ўчора не пасьпела пісаць пра шчасьце, гэта проста з-за таго, што была занятая ім :) Да нас прыехала мая цудоўная стрыечная сястра. Я была ёй вельмі радая, таму што ў дзяцінстве мы былі заўсёды разам, а цяпер ня так часта бачу яе. Хаця заўсёды размаўляем, хаця бы, праз інэт. Ну, гэта вось прычына нумар 1 :)

А сёньня... За што мой дзень быў шчасьлівы сёньня? Прабачце, але я нават ня ведаю. Як вам гэты здымак чарапахі? Пойдзе? :) А песьня?

100 шчасьлівых дзён - 4

Вітаю зноўку! Што, вы падумалі, я пра шчасьце не напішу? Ну, праўда, я стамілася, сёньня напэўна будзе проста.

Тое, што зрабіла з майго дня шчасьлівы дзень - гэта пляжык Малагі :)

О, яшчэ, са сьвятам!! Сёньня, 500 гадоў таму, была бітва пад Воршай. Радыё Свабода паказвае цікавы ролік: http://www.svaboda.org/content/article/26571272.html 

Памеры

Я была тлустай. Так. Ня тое, што вельмі-вельмі-вельмі тлустай, але даволі тлустай. Шмат хто з вас пра гэта ведае (калі бачылі першыя мае відэа, вы ведаеце, пра што я зараз кажу). Я ўсё жыцьцё змагаласа са сваёй вагой, гэта не сакрэт. Палова маёй сям'і мае гэткую праблему. Нават калі кушаем даволі добра, вагу лёгка набіраем. Зараз я вельмі актыўная, вельмі асьцярожная зь ежай, з'явілася нармальная вага. Ну, самі бачыце, так?

Ну, карацей, мы ўжо некалькі дзён з мамай ходзім па крамах, набываем мне адзеньне на акадэмічны год. Таму што амаль нічога не засталося)) Што за праблема, скажаце. Ну так, я згодная. А вось ёсьць цікавы момант - тое, што адбываецца з памерам. У мяне зараз памер прыкладна 38. Ну, гэтага памера большасьць маіх штаноў. Але бывае, што часам 46. А часам 34. Вось учора я прымерыла 3 пары штаноў. Памеру 40, 38 ды 36, адпаведна. А вынік быў такім: у пару 40 я не змагла ўлезьці, ніяк; пара 38 мне, скажам так, ідэальна падыходзіла - ані см больш, ані см меньш: пара 36 была вялікая. А вось я пытаюся, што за жарт? Што мне адказаць, калі хтосьці спытаецца, "які ў цябе памер?" (хаця, тут адказ "не твая справа" таксама варыянт). Як мне набываць адзеньне праз інэт, напрыклад, калі няма магчымасьці прымяраць?

 І мне цікава - ці ёсьць у Беларусі падобная праблема? Што вы пра гэта думаеце? Вам здаецца, што гэта важна? Я імкнуся не набываць адзеньне, якое кажа, што я тлусьцей, чым ёсьць насамрэч (значыцца, я лічу, што ў мяне прыкладна 38, і, як норма, калі больш 44, ужо не набываю гэты брэнд). Якое ў вас меркаваньне на гэтым пытаньні? Ці памер - проста нумар?

100 шчасьлівых дзён - 3

Сёньня дзень быў ня вельмі добры, але я атрымала малюнак для вокладкі сваёй кнігі, "Раяль ля мора", і я вельмі радая :) Зрабіў мой добры сябар Максім Шастакоў. Ён, дарэчы, цудоўны мастак, вельмі таленавіты хлопец. Усім раю з'вяртацца да мяне, калі вам цікава даведацца больш пра ягоныя працы :)

100 шчасьлівых дзён - дзен 2

Вітаю! Я толькі што прыйшла дадому! Сёньня быў складаны дзень :) Але я набыла новае адзеньне, рыхтавалася трохі да заняткаў... Ну, файна наогул.

А тое, што мне больш за ўсё спадабалася сёньня, гэта вынік невялічкага эксперыменту, які зрабілі ў Менску. Можа быць, ужо бачылі, але глядзіце (яшчэ раз) :)

Так вось, я вельмі радая, што людзі ў Менску такія добрыя і так хутка дапамаглі хлопцу! :) Я спыталася ў беларускіх сяброў, а яны сказалі, што для іх гэта было неспадзяванкай, таму што думалі, што беларускі характар "проста не такі, як у вас у Гішпаніі". Але бачыце, здаецца, падобны, хаця б у гэтым.

А для мяне гэта цудоўна, бо ведаю, што калі будзе ў мяне праблема ў Беларусі, мне дакладна дапамогуць, і што культурны шок ня будзе такім моцным. І гэта вельмі файна!

Дарэчы, вы заўважылі, як былі людзі, якія перайшлі на беларускую мову, калі пачулі, што "хворы" хлопец белмоўны? :) Гэта насамрэч даволі важна, бо бывае, што хворыя людзі часам толькі здольныя размаўляць на роднай мове, ці вы ведалі пра гэта?

100 шчасьлівых дзён - дзень 1

Вітаю-вітаю! Як маецеся сёньня?

Я хутка пачынаю ўнівер і, хаця гэты год быў да мяне даволі дрэнны (прыкладна ў 75% дрэнны), я сёньня думаю толькі пра 25% добрага, і пра тое, што яшчэ будзе. Думаю, пасьпеем яго выправіць, каб я памятала 2014, як добры год. У любым выпадку, маю для вас дзьве добрыя навіны:

1. Маю новы праект, у гэты раз украінскай мовай: trebahovoryty.blogspot.com :) Добрая навіна асабліва для тых, хто чытае мяне па-беларуску ва Ўкраіне (цяпер будзе лягчэй).

2. Я далучылася да ініцыятыву "100 Happy Days". Значыць, я буду пісаць кожны дзень пра нейкі пазітыў, 100 дзён! :) Я буду рабіць гэта па-свайму трохі, але ўсё ж такі буду.

У мяне сёньня шчасьлівы дзень дзякуючы новаму праекту!

Тарас

Калі я пачала пісаць у гэтым блёгу, я вырашыла, што не хачу надта пісаць пра палітыку. Канешне, нельга "зусім не пісаць" пра палітыку, па-першае, таму што ўсе ведаюць, што яна мяне цікавіць ды хвалюе, і па-другое, таму што часам маўчаць наогул не маральна.

Нажаль, ёсьць справа, пра якую я надта доўга маўчала, і таму трэба папрасіць прабачэньня ў майго добрага сябра, Тараса, і ў ягонае радзімы. Гэты пост, калі я не памыляюся, другі, які я пішу пра Ўкраіну. Першы я апублікавала, калі сыйшоў Януковіч. Я тады ня ведала, што пачнецца такая вайна, ні як доўга ды балюча яна будзе ісьці (ў гэтым я яшчэ ня ўпэўненая, калі шчыра). Я тады вырашыла завесьці блёг па-ўкраінску, але не атрымалася (пакуль).

Калі вы ведаеце мяне асабіста, нават ня трэба вам патлумачыць, што здарылася. А калі ня ведаеце, я павінная сказаць, што (нават фізычна) хварэю, калі ў сяброў ёсьць праблемы. Мой сябар - украінец, але зараз за мяжой знаходзіцца, а сям'я засталася ва Ўкраіне. Думаю, гэтым усё сказана. Анна, Дима, ви в Україні, але це теж для вас!

Я для яго (і ўсёй Украіны) запісала маленькую песьню, як знак салідарнасьці з украінскім народам (Дима, дивись, я тобі обіцяла, що зроблю!). Мая пазіцыя тут выразная, і я абяцаю Тарасу і ўсім украінцам, што будзеце чуць пра мяне ў недалёкай будучыні. А пакуль я скажу ўкраінскай мовай:

Слава Україні! Будемо боронити Батьківщину разом!

Пра паэтаў

Прабачце, што зноўку неяк доўга не пісала. У мяне ў гэтым годзе было шмат асабістых праблемаў (хаця і таксама некалькі прыемных неспадзяванак), і апошнім часам у мяне быў крызіс, таму што я ўжо ня ведала, ці я добры чалавек. Пра некалькі з фактораў можна пісаць, хаця бы трохі, пра іншыя не хачу. Таму што, можа быць, яшчэ ня маю права, ці таму што проста вельмі непрыемна. Ня хочацца, каб вы думалі, што ў мяне ў галавы вельмі непрыемныя рэчы. А калі распавядаю здаецца, што вельмі, а насамрэч не. Я вырашыла, што хутчэй за ўсё я добрая, а проста зразумела, што ёсьць і ня вельмі добрыя, нават побач са мной. Але про це не треба говорити, як пісала мая ўлюбёная ўкраінская паэтка, Ліна Кастэнка.

Вось, якраз размаўляем пра паэтаў, давайце лепей працягваць гэтую размову. Ці ў вас было калі-некалі такое адчуваньне, што нейкага старага-вельмі старага паэта ведаеце асабіста? Што ён (ну, ці яна :) ) ёсьць вашым сябрам? І ня толькі тое, што ён вам сябар, а нават, што ў яго ёсьць і свая роля паміж вашымі сябрамі? Калі не, напэўна вы ўжо вырашылі, што я вар'ятка. А калі так, я хацела бы сёньня распавесьці, што ў мяне былі (ёсьць?) такія адносіны з цудоўным гішпанскім паэтам Г. А. Беккерам (спадзяюся, што так пішацца па-беларуску. Гэта не гішпанскае прозьвішча, доўгая гісторыя). Пісаў ён ня толькі прыгожыя вершы, але й апавяданьні жахаў і іншыя цікавыя рэчы. Я з дзяцінства чытала і любіла яго. Ён стаў маім сябрам.

Ёсьць у Беккера такі верш пра каханьне, Rima 53 (калі валодаеце гішпанскай мовай, абавязкова чытайце!), дзе ён пісаў прыкладна такое:

Але нямы, зачараваны і на каленях,
Як пакланяцца Богу перад алтаром,
Так, як я цябе кахаў, не хлусі сабе,
Ніхто кахаць ня будзе.

Так-так-так, я ведаю, фу, вершы 19-га стагодзьдзя, фу. Дык, мне падабаюцца. Як чалавек, я хачу верыць, што паэт пісаў проста так, што яна наогул не існавала, што гэта проста верш. Як паэтка, я думаю, што дзяўчынка ўсё ж такі была. Але праблема ў тым, што мяне зусім не хвалюе, ці дзяўчыну гэтую кахалі зноўку, як кахаў спадар Беккер. Мне паненка чыхаць. А мне важна ведаць толькі, ці Беккер пасьля яе кахаў іншую, як кахаў менавіта дзяўчыну ў вершы 53. Ці паэты кахаюць па-іншаму? Ня ведаю, я не кахала інакш. Ці можна кахаць больш, чым адзін раз? Хочацца думаць, што можна закахацца кожны дзень, хоць у жыцьцё. 

Жаночая малітва

Як я абяцала ўчора, вось адзін мой новы верш, які апублікую ўпершыню тут, а потым, можа быць, ужо ў другой кнізе (Салавей сьпявае жаночым голасам). Як вы, напэўна, ўжо заўважылі, я вельмі шаную сваю жаночую ідэнтычнасьць, і думаю, варта пісаць некалькі вершаў аб гэтым. Але, канешне, я вельмі люблю і сваіх мужчынскіх чытачоў, і думаю, мы ўсе павінныя працаваць разам, каб стварыць лепшую рэчаіснасьць (у Беларусі і ў сусьвеце). Таму, абяцаю, што не ўся кніга будзе пра жанчын :)

Жаночая малітва.

За маленькую фею, хто больш лятаць ня зможа,
За паненку ў люстэрку, хто марыць быць прыгожай,
Ora pro nobis, Maria.

За бабулю, хто любіць сваёй дачкі дзяцей,
За мадэльку, хто кушаць пойдзе трохі пазьней,
Ora pro nobis, Maria.

За дзяўчыну, хто ў школу хадзіць ужо ня будзе,
За тую, хто ўвесь дзень на заводзе працуе,
Ora pro nobis, Maria.

За нявесту, што замуж бацька дасьць незнаёмцу,
За студэнтку, хто будзе чытаць яшчэ старонку,
Ora pro nobis, Maria.

За старую дзяўчыну, хто кветак не атрымае,
За няверную жонку, хто мужа не кахае,
Ora pro nobis, Maria.

За прастытутку ранкам, хто ідзе па дарозе,
За паэтку, хто піша, седзячы на падлозе,
Ora pro nobis, Maria.

За матулю, хто толькі адыйшла на хвілінку,
І за тую, хто сёньня нарадзіла дзяўчынку,
Ora pro nobis, Maria.

Навіны пра кнігу

Прывітаньне!

Сёньня я пішу, каб сказаць, што я не памерла :) Я ведаю, што я павінная была пісаць часьцей, чым пісала, а не наадварот, але ў мяне было даволі шмат праблемаў, я была стомленая, часам не было інэта, часам я проста не магла, ці ня ведала, што пісаць. Тым больш мая кніга, калі ўсё будзе добра, хутка выйдзе, і я гэтым пытаньнем займалася. Спадзяюся, вы зразумееце.

Распавяду, тады, трошачкі пра кнігу: кніга называецца Раяль ля мора, і ў ёй будуць 45 маіх беларускіх вершаў, плюс некалькі перакладаў (я пераклала свае вершы зь гішпанскае, ангельскае ды украінскае на беларускую) :) Тэмы вершаў розныя, ёсьць, канешне, каханьне, палітыка (але ж толькі трохі), гумар, ідэнтычнасьць, прырода і, канешне, Беларусь. Можа й нешта забываю, ня памятаю. Яшчэ трэба сказаў, што выдатны паэт ды філосаф Міхаіл Баярын напісаў прадмову да маёй кніжкі, што вельмі файна :)

І лепшая (ці, можа, горшая) навіна - я ўжо думаю пра другую кнігу, калі спадабаецца першая. Магчымая назва - Салавей сьпявае жаночым голасам. Заўтра, абяцаю, пакажу новы верш (магчыма з гэтае гіпатэтычнае другой кнігі).

Я належу толькі сабе

Мажліва, я зараз скажу нешта, што некаторым не спадабаецца, але калі я пачала гэты блёг, мая мэта не была проста падабацца, а пісаць менавіта пра тое, аб чым я думаю, як я сябе адчуваю, што я бачу сярод сябе ў гэтым жыцьці.

Так, чаму і аб чым я пішу сёньня? Канешне (вы гэта, напэўна, ужо бачылі), ідэалёгія для мяне важная. я веру ў ідэалы, я гатовая змагацца за іх. Важная і сям'я (вы чыталі пост пра выпускны брата, ці ня так?), важныя і сапраўдныя сябры. Каханьне і раматныка таксама, і праца, і, асабліва, мастацва. Я музыкантка (хоць і дрэнная), я пісьменьніца, паэтка (хоць і нават горш) :)

У любым выпадку, менавіта таму, што я неяк шаную сябе як мастака, я сябе нікому не прадам (і я хацела гэта напісаць сюды і сказаць прама). Я, калі ўсё будзе добра ў мяне, працаваць, канешне, буду, і, такім чынам, буду атрымліваць грошы за тое, што рабіць буду. Так. І мне гэта, напэўна, будзе важна. Але самае галоўнае для мяне - быць верным сабе. Ідэалы важныя таму што мы іх выбіраем. Важныя не таму, што мы належым ім, і ня можам сыйсьці, а менавіта таму, што можам сыйсьці, а ня хочам.

І так, шчыра дзякую тым, хто сказаў калі-небудзь, што мне плацяць у той ці гэтай краіне за тое, што размаўляю і пішу па-беларуску. Гэта ня праўда, але тое, што вы так думаеце значыць, што я правільна ўсё раблю.

Алесь Бяляцкі на волі

Так, зноўку я. Вось папрасіла прабачэньня за тое, што не пісала так даўно, а цяпер пішу далей.

Калі мая цудоўная настаўніца польскае мовы ў мяне спытала, зь якім вядомым, важным чалавекам я хацела бы пазнаёміцца, я ёй адказала адразу: З Алесем Бяляцкім! Дарэчы, яна ведала, хто ён гэткі (у Гішпаніі ня кожны ведае, нажаль. Хаця кожны, хто мяне ведае, ведае і пра яго).

Што сказаць пра нашага цудоўнага волата? Лепш паглядзіце яшчэ раз (ці проста паглядзіце, калі ня бачылі), і атрымлівайце асалоду:

Алесь Бяляцкі на волі (Белсат)

Жыве Беларусь!

Я туууууууут!

Я ведаю, я ведаю. Я часам проста зьнікаю. Прабачце мне, калі ласка! У мяне былі іспыты, потым выпускны ў браціка, я вярталася дадому з Гранады... Кожны дзень думала - заўтра напішу ў блёг, будзе нармальна. Упс. Напэўна, вы ведаеце, як я сябе адчуваю. 

Добрыя навіны - мы хутка перайдзем ва ўласны сайт! :) Цудоўны беларус, які гэтым займаецца, кажа, што ўжо малюе ілюстрацыю. Значыцца, хутка будзе вельмі файнае месца, каб я пісала сваё глупства :Р 

Дрэнныя навіны - застаўся ў мяне адзін іспыт (РАСЕЙСКАЕ МОВЫ!!!!!!!). Можна сказаць, што ў нас нават няма праграмы (пасьля іспыту, і толькі пасьля, я напішу пра настаўніцу. Зараз баюся, проста, што ў яе белмоўныя знаёмыя, якія пачытаюць вось гэта. Хаця, канешне, яны бы ня вельмі любілі яе, мякка кажучы). Карацей, я нават не рыхтуюся. Хвалююся? Вядома. Вельмі. Больш, чым след. Зразумееце пасьля, чаму :)

Што вам сказаць? Кніга хутка выйдзе, будуць малюнкі, цудоўныя рэчы. Ну. А брацік быў ТАКІІІІІІІІІІІІІІІІ прыгожы!!!! Я ганаруся ім. Вельмі-вельмі. Яму 16, дзяўчыны няма. Проста так кажу)) Вось мая сям'я:

Блакіроўка пісьменьніка

У гэтым тыдні, і ў тым ліку ўчора, у мяне была блакіроўка пісьменьніка. Тое, што па-ангельску называецца writer's blockage. Можа быць, існуе прыгожае беларускае слова. Я яго ня ведаю. Або, калі ведаю, зараз, вядома, ня памятаю (як ж інакш?!). Ведаеце, у мяне заняткі скончыліся, засталіся іспыты, іх тры (польская, расейская, італьянская опэра). Больш нічога. Я хачу пісаць, вельмі хачу пісаць, а не атрымліваецца. Проста кшталту, я сяджу перад кампутарам, думаю-думаю, не пішу ніводнага слова. Гляджу на мухі, якія лётаюць за вакном, дапамагаю браціку з ангельскай, гатую з бабуляй... Усё, каб "не магчы пісаць, бо няма часу". Так, так, менавіта так. А далей сяджу, і думкі пазбягаюць мяне зграбна, насьмешліва і трагічна. Канешне, часам так бывае, "гэта нармальна". А гэта проста звычайна, але не нармальна. У мяне адукацыя музычная і філалагічная. Я, з-за адсутнасьці лепшага слова, лічу сябе пісьменьніцай. Гэта значыць, што калі ў мяне блакіроўка пісьменьніка, я не магу выканаць сваю працу. Вось і бескарысны чалавек! Вось і дурань! Я адчуваю сябе дурнай, калі ў мяне блакіроўка. А тым больш, што гэта толькі блакіроўка пісьменьніка. Ну, хаця бы па-ангельску. Мы ж ня чуем у іх accountant's blockage, construction worker's blockage, ані, слава Богу, surgeon's blockage. А вось творчая праца... Пісаць музыку, вершы, маляваць... Чаму, чаму, чаму?

Пайду спаць і прыдумаць новую прычыну, каб далей не пісаць... Каб ня ведалі, што "проста" блакіроўка...

Тааааааааак, я ведаю

Прабачце! У мяне было так шмат справаў, што я й забылася( Я абавязкова распавяду, чаму. Мяне павольна забівае пэўны чалавек... Настаўніца, якраз. Распавяду я.

Вось Вам верш. Як я абяцала. Новы-новы:

Раяль ля мора

У гэтую раніцу позьняе вясны, або ранняга лета,
Стаяў раяль на беразе нашага мора.
Хвалі тонка лашчылі ногі фартэпіяна,
Марская пена старалася пераймаць бель слановай косьці.

Ніхто ў рыбацкай вёсьцы мог нават уявіць,
Адкуль узяўся прыгожы драўляны раяль,
Які таямніча стаяў на залатым пяску,
Ціхі й грацыёзны, велічны й самотны ля мора.

Можа, калісьці сыйдзе зь неба на зямлю,
Анёл са спакойнымі, яркімі вачыма,
І згуляе старадаўную, даўно забытую мэлодыю,
Каб сьпяваў у захапленьні той раяль на беразе раю.

Час пераменаў

Прывітаньне!!

Прабачце, што я так доўга не пісала! У мяне былі праблемы са здароўем, іспыты, падрыхтоўка да выданьня кнігі (прычым па-беларуску) баабабы ў садзе, дуэль і слон у гасьцях! І палавіна гэтага - яшчэ й праўда.

У мяне іспыты, дарэчы, яшчэ ідуць, і я два тыдні проста не пасьпела пісаць наогул. Таму, я вырашыла выправіць гэта й пісаць заўсёды (я кажу ЗАЎСЁДЫ) калі будзе час і нешто цікавага! :) Ідэальна, кожны дзень, хаця б пару фраз ;)

Заўтра я падзялюся новымі вершамі! Буду чакаць вашыя камантары. Сёньня вось вам баабаб. Цудоўна, так? Ну, у садзе НЕ. Пакуль, людзі!)

Горад

Прашу прабачэньня за тое, што ўчора нічога не пісала. У мяне была маленькая медыцынская праблема й я не пасьпела займацца блёгам. Ну, спадзяюся, нічога, калі я напішу сёньня!

Цікава, што апошнім часам я пішу вельмі шмат вершаў (добрая навіна для тых, хто любіць мая паэзыя). Хаця я працягваю пісаць артыкулы (я скончыла артыкул для Regard sur l'Est, ён выйдзе ў чэрвені), я зразумела, што можна шмат чаго перадаць праз лірыку, і вельмі хочацца максімальна даследаваць гэтае поле!

У любым выпадку, у мяне ў галаве ўжо неколькі дзёнь ёсьць пэўны верш, які я яшчэ чамусьці напісаць ня здолела. Я пасьпрабую яго прама ў блёг скласьці, бо хачу ім з вамі падзяліцца.

Як чытаеце ў назве поста, я кажу пра верш-горад. Сказана так, гэта можа выглядаць як даволі дзіўнае паняцьце, але насамрэч паэты (хаця, вядома, сапраўдныя, напэўна, а не такія, як я :Р) ня рэдка пішуць вершы пра гарады, ці нават для гарадоў, якія для іх маюць асаблівае значэньне па той ці іншай прычыне.

Ну, я больш ня буду балбатаць (так, я трохі баюся пачаць пісаць!). Толькі скажу, што гэта горад у Беларусі, і што я (далёка) ня першы чалавек, які піша пра яго. Я прыдумала, што гэта можа быць пачаткам сэрый вершаў, і было бы цудоўна, калі бы вы, мае чытачы, пісалі мне, які ваш улюбёны горад у вашай краіне, і чаму ён для вас важны :) А вось мой першы верш:

Горад

Легенда абвяшчае, што дзесьці ёсьць горад,
Восеньню золата і агню,
Дзе зіма разразае паветра, як тысяча нажоў,
Пакідаючы кроплі крыві, зь якіх будуць расьці кветкі
Вясны, якая заўсёды спазьняецца.
Горад, які абмываецца успамінам пра паўночнае мора
Ды старадаўныя сны.
Дзесьці ёсьць горад, дзе трэба прабачаць неба
За ягоную шэрасьць, за шчырасьць.
Горад, куды ўсмешкі ідуць на сьмерць,
Дзе хаваецца каханьне пад белай коўдрай,
А паэзія пад зямлёй.
Горад, які выжыў сто бітваў,
Верхам на першабытным кані.
Горад, дзе, быць можа, жыве той чалавек,
І губляецца сярод сумных, чужых твараў у мэтро,
І адначасова бачыш, і ня бачыш.
Горад, дзе хтосьці знаходзіць шчасьце...
А хтосьці, ну, ня тое, праўда, што шчасьце,
Але вельмі падобнае адчуваньне.
Гэтага дастаткова.

Няма натхненьня

Я сёньня неяк у шоку. У мяне мала натхненьня, калі шчыра. І мне сумна. Вось вам песьня. Абяцаю літаратуру на наступны раз (гэта можа быць і раней, чым звычайна). Прабачце!

Новы час

Прабачце, што я так позьна сёньня пішу! Дык, ужо субота :( Ну, проста я ўвесь дзень працавала, бо пішу артыкул (пра Беларусь, вядома) для французскай газеты Regard sur l'Est. Мяне запрасілі як аўтар. Артыкул я пакажу, калі скончу.

А сёньня я пакажу Вам тое, што апублікавала пра мяне беларуская (і прычым беларускамоўная) газета Новы час. Там вершы ды тэксты ў паэтычнай прозе. Некалькі зь іх былі ўжо на гэтым блёгу, а некалькі зусім новыя. Спадзяюся, што Вам спадабаюцца.

Вершы

Сёньня апублікаваліся мае вершы ў газеце "Новы час"! Думаю, можна й тут апублікаваць сёе-тое :) Гэта, іранічна, працяг верша "Пасьля вайны". Прысьвячаю Ўкраіне.



Вайна

А ў запале бітвы
У (цяпер нашым) горадзе ціха,
І ў пакоі цяпло.
У трывожным спакоі ночы
Сьнег падае павольна.
Толькі каля белага будынка,
Дзе працуюць шэрыя мужчыны і жанчыны
(Цяпер таксама ноччу)
Гараць сьвечкі, зьнікаюць кветкі
Белыя, чырвоныя, блакітныя, жоўтыя...
Яны ў цемры ўсе аднолькавыя.
Кроў на камянях плошчы,
Новая, сухая,
Металічны смак удару
(Ці ўспамін пра яго):
Усё ў цемры аднолькава.
Слёзы.
Разьвітаемся. Цалуемся.
Ты кажаш, “я цябе кахаю”,
Я кажу, “я таксама”.
Мы кажам, “беражы сябе”.
Думаем, “які складаны час, каб закахацца!”.
Гэтага ня кажам.
Ідуць танкі.

100 фактаў пра мяне

10 маленькіх рэчаў, якія люблю:

-Пісаць вершы ноччу. Вельмі позна
-Спяваць у душы
-Сьнядаць вельмі рана
-Мой почырк
-Пісаць калядныя паштоўкі ў лістападзе
-Абдымаць падушку, калі сплю
-Кропка з коскі
-Гішпанскае сонца
-Шпацыраваць пад дажджом
-Пацалункі ў шыю

10 маленькіх рэчаў, якіх не люблю:

-Калі не ведаю, на якой мове суразмоўцу лягчэй размаўляць
-Калі я хутка йду, а людзі не дазваляюць прайсьці
-Маленькія, бессэнсоўныя, цырыманіяльныя ўзаемадзеяньня ("надвор'е няблагае сёньня, ці не так?"). Бонус: пытаньне: "а насамрэч ёсьць такая мова???"
-Падзеньне ўніз па лесвіцы (што здараецца ў мяне дзіўна часта)
-Празмерная шчырасьць
-Чаканьне ежы
-Дрэнная граматыка
-Калі мама кажа ўзрост дзіцяці ў месяцах
-Калі дзіця плача падчас палёту
-Калі інструменты настроены няправільна

Мае любімыя...

-Горад: Варшава
-Колер: фіялетавы
-Кніга: "Маленькі прынц"
-Фільм: "Sleuth"
-Страва: ммм, усё, што гатовіць бабуля!
-Мова: не магу; разаб'ецца сэрца
-Кампазітар: Бетховен
-Помнік архітэктуры: Альгамбра
-Свята: Каляды
-Музычны напрамак: шансон (еўрапейскі), класічная музыка, рок, джаз...

10 рэчы, безь якіх ня магу:

-Гарбата
-Піяніна
-Музычны прайгравальнік
-Любімыя слоўнікі
-Мой кампутар
-Добрыя падушкі
-Мае старыя здымкі
-Алей
-Мае аранжавыя духі
-Кнігі на розных мовах

10 жывых моваў, якія я вывучаю/ведаю

-Гішпанская
-Ангельская
-Французская
-Расейская
-Польская
-Беларуская
-Украінская
-Арабская
-Нямецкая
-Літоўская (новая!)

Што я люблю рабіць, калі ёсьць вольный час?

-Вывучаць новую мову
-Перакладаць/пісаць паэзію ды прозу
-Граць на піяніна, спяваць, складаць музыку
-Хадзіць у трэнажорную залу
-Шпацыраваць
-Чытаць
-Гладзець фільмы ды серыялы
-Падарожнічаць
-Купацца ў моры
-Гуляць у відэагульны

Чаго я баюся?

-Японскіх жахаў
-Здрады
-Цемры, часам. ТОЛЬКІ часам
-Прывідаў
-Забыцца мовы, якія ведаю
-Страціць любімых людзей
-Прымяншэньня й смерці любімых моваў
-Вайны
-Расчароўваць бацкаў
-Самога страху

Пра маё дзяцінства:

-Я навучылася чытаць ды пісаць (па-гішпанску), калі мне было 2.5 гады
-Я вырасла з маімі стрыечнымі братам ды сёстрай. І бабуля жыве з намі
-Мой брацік нарадзіўся, калі мне было 5 гадоў. Ён - мой лепшы сябра
-Калі мне было 2 гады, я дасканала ведала усі песьні з фільма "Беласнежка", і тата вырашыў, што я павінная хадзіць у музычную школу
-Я была вельмі дзіўная і мне было цяжка ў школе
-Я пачала граць на піяніна ў веку 8 гадоў
-У мяне была вялікая апантанасьць з пакемонамі. Мы ў іх гулялі са стрыечным братам
-Калі я была вельмі маленькая, я толькі кушала, калі па ТБ паказвалі рэкламы. Мама запісала відэакасету зь імі на абед
-Я пачала пісаць вершы, калі мне было 6 гадоў. Мае настаўнікі давалі пісаць пасьля "нармальнай працы"
-Мая мроя была хадзіць у брытанскую школу. Гэтага не атрымалася, і я навучылася размаўляць па-ангельску амаль самастойна ў веку 14 гадоў

Пра мой характар

-Я балбатун
-Я люблю дапамагаць іншым. Заўсёды
-Я апантаная пунктуальнасьці
-Мне лёгка дараваць, але я ганарлівая
-Я заўсёды кажу "калі ласка" і "дзякуй"
-Я вельмі рассеяная і няпамятлівая
-Я заўсёды лаяльная сябрам
-Я рэдка злуюся больш за 5 хвілін. Але гэтыя 5 хвілін вельмі страшныя
-Я часта плачу. За ўсё. Нават ад шчасьця
-Я магу быць вельмі настальгічная

Рознае

-Мой першы пацалунак быў выпадковы
-Я веру ў лёс. І ў Бога таксама. І ў Беларусь
-Мне чамусьці было вельмі прыемна, калі да мяне першы раз зьвярталіся словам "паненка"
-Я пераклала інструкцыі выкарыстаньня здрабняльніка паперы з расейскай на гішпанскую
-Я вельмі люблю беларускую літаратуру, і шмат чытаю па-беларуску
-Я маю даволі вялікую калекцыю розных відаў гарбаты
-Я ніколі не была ў Беларусі :(
-Я сплю, абдымаючы падушку
-Я сапрана, а мой тата тэнар
-Я НІКОЛІ не апускаю рукі :)

Вар'яцва

Свет сыходзіць з розуму. Сітуацыя ў Крыме - шалёная. Самалёты раптам знікаюць. Людзі не вераць у каханьне.

А я сяджу ў інтэрнаце ў Гранадзе й пішу па-беларуску (яшчэ й тарашкевіцай!). Паэзію. Пра палітыку. Пра смерць. І вельмі часта пра каханьне. Пра маё каханьне. І веру.

Ёсьць, вядома, такія моманты, калі я думаю, ці варта. Ці варта пісаць, рабіць, спяваць... Кахаць. Потым я гляджу на каляндар. Бачу, што ў нас год 2014. Складаны час, будуць казаць праз гадоў 50. Ці 100. Напэўна. Я разумею, што не толькі "варта", а "трэба". "Абавязкова". І пішу я далей, і рыхтуюся да наступнага года.

Я думаю пра сябе, пра свой шлях у жыцьці. Мне 21 год, і я вельмі шмат навучылася за мала часу. Я пачыналася пісаць пра Беларусь у сьнежні 2010. Мне было тады 17 (так, вы моцныя ў матэматыцы). Я тады нават не ведала беларускую мову (вельмі мне сорамна), але ж я ўжо ведала, што хачу пісаць пра вас. Пра Беларусь. І пра свабоду. І пра каханьне. Пажадана ў адным сказе.

І яшчэ хачу.

Кажуць, што что-то не так. Я лічу, што шмат чаго ня так. І ў мяне таксама. Я псіхалагічна трохі няўстойлівая, я маладая, у мяне шмат сумневаў і я раблю памылкі, калі пішу па-беларуску (асабліва тарашкевіцай!). Але ўсё ж такі, я ведаю, што пісаць трэба, і вельмі шмат. І спяваць. І кахаць, нават калі думаеш, што зноўку зробяць балюча.

Пішыце! Не думайце пра памылкі, пра кляксы. Будзе дасканалы верш. Спявайце! грайце, нават калі гітара дрэнна настроена. Будзе новы, слаўны гімн. Кахайце! Не думайце пра благае. Не бойцеся, што зробяць балюча зноўку. Знойдзецца чалавек, які ніколі не пашкодзіць.

І любіце Радзіму. Будзе будучыня.

Дабранач. Я буду пісаць далей, і адпачываць.

Рыгору Іванавічу Барадуліну

Бездапаможнасьць

Чаму не згасла сонца?

Чаму не пераапранулася неба

У чорныя хмары?

Чаму не замаўчаў сьмех?

Чаму не перасталі гуляць дзеці на вясёлай вуліцы?

Чаму, ўсё ж такі, пачалася вясьна?

Чаму вярнуліся чорныя ластаўкі

Да нашага гаўбца?

Чаму цябе няма?

Чаму яго няма?

Чаму радуюцца людзі?

Хіба не бачаць, што няма паэзіі?

Пасьля вайны

Так застаўся пакой пасьля вайны:
Чатыры апельсіны ў пакеціку,
(Ці, можа, толькі тры).
Твой пах у паветры. Мой пах.
Наш з табой пах.
Палова бутэлькі віна,
Мора пасьцельнай бялізны,
Скрынка чагосьці салодкага
(Пустая, вядома),
Ружы, чырвоныя ружы на падваконьніку.
Маё сэрца. Тваё сэрца.
Наша з табой сэрца.
На падваконьніку паміраюць.
І ўспаміны...
Так застаўся пакой пасьля вайны.
(Нашай з табой вайны).

ВІТАЮ УКРАЇНУ З ПЕРЕМОГОЮ!

Беларусы - прабачце, што не ў пятніцу й не па-беларуску!

Wróciłam z Polski! Я вярнулася з Польшчы!

Хто-небудзь сумаваў без мяне?

Прашу прабачэньня за тое, што два тыдні не пісала. Я была ў Польшчы, Інэт быў... Не самы лепшы, і часу было вельмі мала. Таму й не атрымлівалася ў мяне пісаць. АЛЕ, вядома, я вельмі шмат цікавых рэчаў рабіла ў Варшаве, і буду пісаць пра ўсё, канешне!






Пасьля курсаў, я атрымала С1 польскай мовы. Я вельмі задаволеная, таму што я вывучаю польскую толькі 1.5 гады. Я сустрэла вельмі шмат цікавых людзей, і мы разам займалася, размаўлялі на розных мовах... Нават была тэатральная п'еся па-польску!





Яшчэ я сустрэла пару добрых сяброў, з якімі я некалькі гадоў не бачылася. Праўда, з Касяй бачымся часьцей, але зь Тарасам не бачыліся 5 гадоў! Добрый здымак, нажаль, атрымаўся толькі зь ім:

Тарас - адзін з маіх лепшых сяброў. Ён украінец, пераехаў у Варшаву на магістратуру. Акрамя таго, што мы адзін дзень хадзілі па кнігарням і сьмяяліся з моўных падручнікаў (таму што гэта наш агульны хобі), я вельмі рада, што паспелі пра ўсё размаўляць - нават пра Майдан, вядома. Яшчэ я скажу, што рыхтую ўжо праект, звязаны з Украінай.

Вядома ж, я была ў офісе "Салідарнасьці з Беларуссю". Там я сустрэла Ірыну, вельмі файную беларускую дзяўчыну, якая                                                       падарыла мне                                                       класныя                                                                 завушніцы!


І, так. Часам, людзі ў Варшаве пазнаваюць на вуліцах. Я вельмі зьдзівілася. Але гэта насамрэч так.

О, дарэчы! Я атрымала тры чырвоныя розы на Валянцінкі. Пакуль не буду казаць больш нічога ;)

Яму

Калі я была зусім маленькая -я навучылася чытаць даволі рана-, я мела кучу кніг народных казак, і гішпанскіх, і міжнародных. Я доўгімі гадзінамі чытала ды чытала; вядома, я менавіта там ўпершыню пачула слово каханне. 

Зараз я вялікая, чытаю класічную літаратуру, але ўнутры часам адчуваю сябе, як спужаная дзяўчынка. Чаму, вы пытаецеся? Распавяду:

Калі я ў дзяцінстве чытала пра каханне, прынцэсы не павінны былі страціць яшчэ 5 кілаграмчыкаў, прынцы мелі здаровыя ногі, і абсалютна ўсе захапляліся рыцарам ў бліскучых даспехах. Тады лёгка было выдаліць дрэнных цароў, і заўсёды знаходзіўся спосаб, каб не аддаць першароднага дрэннай ведзьме. Калі я ў дзяцінстве чытала пра каханне, самаго кахання заўсёды было дастаткова, і можна было пераадолець самыя вялікія адлегласці за ноч. Кароль і каралева былі заўсёды рады аддаць руку і сэрца дачкі любімаму, і самая галоўная прыгажосць, вядома, была ў душы.

Зараз я, як маладая дарослая дзяўчына, адчуваю сябе ўразлівай, таму што я зразумела, што нават каханне не бывае ідэальным. Ні жыццё, ні справядлівасць, ні праўда. Ні я.

Але яны ўсе невыказна прыгожыя. Нават больш, чым калі я пра іх чытала ў дзяцінстве. І таму я імкнуся, спадзяюся, дыхаю.

Кахаю.

Не паспела

Прабачце мяне, але з-за з-за шэрагу асабістых праблем, я не паспела напісаць артыкул 17-га :( Буду вас кампенсаваць. Дзякуй за разуменне!

Добрая навіна

Прашу прабачэння за тое, што так позна пішу! Я проста не паспяваю нічога рабіць ў гэтым годзе! Хутка сесія (я павінна здаць экзамены арабскай і польскай), потым паеду ў Варшаву (ТАК! :) Вельмі хачу!!!), і яшчэ ў мяне адна вельмі добрая навіна: я буду госцем выдатнага праекта "Мова нанова"! Тут маеце больш інфармацыі пра яго: http://news.tut.by/culture/381577.html

Ну, я, нажаль, павінна ўжо ісці, але я, вядома, не пакіну вас адных проста так. Вось мае музычныя відэа вам ў падарунак. Можа, хтосьці яшчэ не бачыў!

Прашу прабачэння

Ноч. Маладая дзяўчынка глядзіць на мяне з іншага боку шкла. Ў яе чорных вачах калісьці гарэў агонь. Гэта відавочна. Зараз адна пагарда. Яна нічога не кажа; толькі глядзіць. Але я, здаецца, ўсё разумею. Ў бледным яе твары свеціць святло дадзенае страчанай нявіннасцю і апошнім чыстым каханнем. Яна ледзь жывая, а якая пагарда... Гучаць ўва мне словы польскай песьні... A w sercu już, zamiast krwi popioły tylko i kurz... Так, ў серцы засталіся толькі попел і пыл. "Паэтам", яна кажа шэптам і жорстка усміхаецца, "трэба таксама спаць". Яна смяецца. Я разумею, што я яе ведаю. Ёй амаль 18 гадоў. 17 назаўсёды. Яна ўсё ж смяецца і незямным голасам мне распавядае, як дурна плакаць за палюбоўніка... "Ты, о паненка, з іншага боку шкла", кажа ўрачыста (а я старей яе, мне зараз амаль 21), "каго любіш?", пыта. Яна, зразумела, смяецца з мяне. І слушна. "Паэтам трэба таксама спаць, і дзяўчынкам таксама", яна кажа. Смяецца. Я маўчу і плачу. Я ведаю, што за тры гады нічога не дасягнула. Ў мяне адна пантаміма. Ў яе адна пагарда. "Даруй", я кажу. "Ідзі спаць", яна адказвае. "Прашу табе прабачэння". "Паэтам", яна прамаўляе гэтае слова з агідай, "трэба таксама спаць".

Раніца. Люстэрка паказвае малады твар з цёмнымі кругамі пад вачыма. Ў галаве толькі адна думка: "Ўставай, пішы, твары!". Ў вуснах адна фраза: "Паэтам трэба таксама спаць". А ў сэрцы, ўжо толькі попел і пыл? Не, ёсць раскаянне, ганьба і абяцанне ўсё выправіць. А ўсё ж такі на імгненне здаецца, што яна ўсё смяецца...