sábado, 31 de mayo de 2014

Блакіроўка пісьменьніка

У гэтым тыдні, і ў тым ліку ўчора, у мяне была блакіроўка пісьменьніка. Тое, што па-ангельску называецца writer's blockage. Можа быць, існуе прыгожае беларускае слова. Я яго ня ведаю. Або, калі ведаю, зараз, вядома, ня памятаю (як ж інакш?!). Ведаеце, у мяне заняткі скончыліся, засталіся іспыты, іх тры (польская, расейская, італьянская опэра). Больш нічога. Я хачу пісаць, вельмі хачу пісаць, а не атрымліваецца. Проста кшталту, я сяджу перад кампутарам, думаю-думаю, не пішу ніводнага слова. Гляджу на мухі, якія лётаюць за вакном, дапамагаю браціку з ангельскай, гатую з бабуляй... Усё, каб "не магчы пісаць, бо няма часу". Так, так, менавіта так. А далей сяджу, і думкі пазбягаюць мяне зграбна, насьмешліва і трагічна. Канешне, часам так бывае, "гэта нармальна". А гэта проста звычайна, але не нармальна. У мяне адукацыя музычная і філалагічная. Я, з-за адсутнасьці лепшага слова, лічу сябе пісьменьніцай. Гэта значыць, што калі ў мяне блакіроўка пісьменьніка, я не магу выканаць сваю працу. Вось і бескарысны чалавек! Вось і дурань! Я адчуваю сябе дурнай, калі ў мяне блакіроўка. А тым больш, што гэта толькі блакіроўка пісьменьніка. Ну, хаця бы па-ангельску. Мы ж ня чуем у іх accountant's blockage, construction worker's blockage, ані, слава Богу, surgeon's blockage. А вось творчая праца... Пісаць музыку, вершы, маляваць... Чаму, чаму, чаму?

Пайду спаць і прыдумаць новую прычыну, каб далей не пісаць... Каб ня ведалі, што "проста" блакіроўка...

viernes, 23 de mayo de 2014

Тааааааааак, я ведаю

Прабачце! У мяне было так шмат справаў, што я й забылася( Я абавязкова распавяду, чаму. Мяне павольна забівае пэўны чалавек... Настаўніца, якраз. Распавяду я.

Вось Вам верш. Як я абяцала. Новы-новы:

Раяль ля мора

У гэтую раніцу позьняе вясны, або ранняга лета,
Стаяў раяль на беразе нашага мора.
Хвалі тонка лашчылі ногі фартэпіяна,
Марская пена старалася пераймаць бель слановай косьці.

Ніхто ў рыбацкай вёсьцы мог нават уявіць,
Адкуль узяўся прыгожы драўляны раяль,
Які таямніча стаяў на залатым пяску,
Ціхі й грацыёзны, велічны й самотны ля мора.

Можа, калісьці сыйдзе зь неба на зямлю,
Анёл са спакойнымі, яркімі вачыма,
І згуляе старадаўную, даўно забытую мэлодыю,
Каб сьпяваў у захапленьні той раяль на беразе раю.

viernes, 16 de mayo de 2014

Час пераменаў

Прывітаньне!!

Прабачце, што я так доўга не пісала! У мяне былі праблемы са здароўем, іспыты, падрыхтоўка да выданьня кнігі (прычым па-беларуску) баабабы ў садзе, дуэль і слон у гасьцях! І палавіна гэтага - яшчэ й праўда.

У мяне іспыты, дарэчы, яшчэ ідуць, і я два тыдні проста не пасьпела пісаць наогул. Таму, я вырашыла выправіць гэта й пісаць заўсёды (я кажу ЗАЎСЁДЫ) калі будзе час і нешто цікавага! :) Ідэальна, кожны дзень, хаця б пару фраз ;)

Заўтра я падзялюся новымі вершамі! Буду чакаць вашыя камантары. Сёньня вось вам баабаб. Цудоўна, так? Ну, у садзе НЕ. Пакуль, людзі!)