Яму

Калі я была зусім маленькая -я навучылася чытаць даволі рана-, я мела кучу кніг народных казак, і гішпанскіх, і міжнародных. Я доўгімі гадзінамі чытала ды чытала; вядома, я менавіта там ўпершыню пачула слово каханне. 

Зараз я вялікая, чытаю класічную літаратуру, але ўнутры часам адчуваю сябе, як спужаная дзяўчынка. Чаму, вы пытаецеся? Распавяду:

Калі я ў дзяцінстве чытала пра каханне, прынцэсы не павінны былі страціць яшчэ 5 кілаграмчыкаў, прынцы мелі здаровыя ногі, і абсалютна ўсе захапляліся рыцарам ў бліскучых даспехах. Тады лёгка было выдаліць дрэнных цароў, і заўсёды знаходзіўся спосаб, каб не аддаць першароднага дрэннай ведзьме. Калі я ў дзяцінстве чытала пра каханне, самаго кахання заўсёды было дастаткова, і можна было пераадолець самыя вялікія адлегласці за ноч. Кароль і каралева былі заўсёды рады аддаць руку і сэрца дачкі любімаму, і самая галоўная прыгажосць, вядома, была ў душы.

Зараз я, як маладая дарослая дзяўчына, адчуваю сябе ўразлівай, таму што я зразумела, што нават каханне не бывае ідэальным. Ні жыццё, ні справядлівасць, ні праўда. Ні я.

Але яны ўсе невыказна прыгожыя. Нават больш, чым калі я пра іх чытала ў дзяцінстве. І таму я імкнуся, спадзяюся, дыхаю.

Кахаю.

Не паспела

Прабачце мяне, але з-за з-за шэрагу асабістых праблем, я не паспела напісаць артыкул 17-га :( Буду вас кампенсаваць. Дзякуй за разуменне!

Добрая навіна

Прашу прабачэння за тое, што так позна пішу! Я проста не паспяваю нічога рабіць ў гэтым годзе! Хутка сесія (я павінна здаць экзамены арабскай і польскай), потым паеду ў Варшаву (ТАК! :) Вельмі хачу!!!), і яшчэ ў мяне адна вельмі добрая навіна: я буду госцем выдатнага праекта "Мова нанова"! Тут маеце больш інфармацыі пра яго: http://news.tut.by/culture/381577.html

Ну, я, нажаль, павінна ўжо ісці, але я, вядома, не пакіну вас адных проста так. Вось мае музычныя відэа вам ў падарунак. Можа, хтосьці яшчэ не бачыў!

Прашу прабачэння

Ноч. Маладая дзяўчынка глядзіць на мяне з іншага боку шкла. Ў яе чорных вачах калісьці гарэў агонь. Гэта відавочна. Зараз адна пагарда. Яна нічога не кажа; толькі глядзіць. Але я, здаецца, ўсё разумею. Ў бледным яе твары свеціць святло дадзенае страчанай нявіннасцю і апошнім чыстым каханнем. Яна ледзь жывая, а якая пагарда... Гучаць ўва мне словы польскай песьні... A w sercu już, zamiast krwi popioły tylko i kurz... Так, ў серцы засталіся толькі попел і пыл. "Паэтам", яна кажа шэптам і жорстка усміхаецца, "трэба таксама спаць". Яна смяецца. Я разумею, што я яе ведаю. Ёй амаль 18 гадоў. 17 назаўсёды. Яна ўсё ж смяецца і незямным голасам мне распавядае, як дурна плакаць за палюбоўніка... "Ты, о паненка, з іншага боку шкла", кажа ўрачыста (а я старей яе, мне зараз амаль 21), "каго любіш?", пыта. Яна, зразумела, смяецца з мяне. І слушна. "Паэтам трэба таксама спаць, і дзяўчынкам таксама", яна кажа. Смяецца. Я маўчу і плачу. Я ведаю, што за тры гады нічога не дасягнула. Ў мяне адна пантаміма. Ў яе адна пагарда. "Даруй", я кажу. "Ідзі спаць", яна адказвае. "Прашу табе прабачэння". "Паэтам", яна прамаўляе гэтае слова з агідай, "трэба таксама спаць".

Раніца. Люстэрка паказвае малады твар з цёмнымі кругамі пад вачыма. Ў галаве толькі адна думка: "Ўставай, пішы, твары!". Ў вуснах адна фраза: "Паэтам трэба таксама спаць". А ў сэрцы, ўжо толькі попел і пыл? Не, ёсць раскаянне, ганьба і абяцанне ўсё выправіць. А ўсё ж такі на імгненне здаецца, што яна ўсё смяецца...