Прабачце, што зноўку неяк доўга не пісала. У мяне ў гэтым годзе было шмат асабістых праблемаў (хаця і таксама некалькі прыемных неспадзяванак), і апошнім часам у мяне быў крызіс, таму што я ўжо ня ведала, ці я добры чалавек. Пра некалькі з фактораў можна пісаць, хаця бы трохі, пра іншыя не хачу. Таму што, можа быць, яшчэ ня маю права, ці таму што проста вельмі непрыемна. Ня хочацца, каб вы думалі, што ў мяне ў галавы вельмі непрыемныя рэчы. А калі распавядаю здаецца, што вельмі, а насамрэч не. Я вырашыла, што хутчэй за ўсё я добрая, а проста зразумела, што ёсьць і ня вельмі добрыя, нават побач са мной. Але про це не треба говорити, як пісала мая ўлюбёная ўкраінская паэтка, Ліна Кастэнка.
Вось, якраз размаўляем пра паэтаў, давайце лепей працягваць гэтую размову. Ці ў вас было калі-некалі такое адчуваньне, што нейкага старага-вельмі старага паэта ведаеце асабіста? Што ён (ну, ці яна :) ) ёсьць вашым сябрам? І ня толькі тое, што ён вам сябар, а нават, што ў яго ёсьць і свая роля паміж вашымі сябрамі? Калі не, напэўна вы ўжо вырашылі, што я вар'ятка. А калі так, я хацела бы сёньня распавесьці, што ў мяне былі (ёсьць?) такія адносіны з цудоўным гішпанскім паэтам Г. А. Беккерам (спадзяюся, што так пішацца па-беларуску. Гэта не гішпанскае прозьвішча, доўгая гісторыя). Пісаў ён ня толькі прыгожыя вершы, але й апавяданьні жахаў і іншыя цікавыя рэчы. Я з дзяцінства чытала і любіла яго. Ён стаў маім сябрам.
Ёсьць у Беккера такі верш пра каханьне, Rima 53 (калі валодаеце гішпанскай мовай, абавязкова чытайце!), дзе ён пісаў прыкладна такое:
Але нямы, зачараваны і на каленях,
Як пакланяцца Богу перад алтаром,
Так, як я цябе кахаў, не хлусі сабе,
Ніхто кахаць ня будзе.
Так-так-так, я ведаю, фу, вершы 19-га стагодзьдзя, фу. Дык, мне падабаюцца. Як чалавек, я хачу верыць, што паэт пісаў проста так, што яна наогул не існавала, што гэта проста верш. Як паэтка, я думаю, што дзяўчынка ўсё ж такі была. Але праблема ў тым, што мяне зусім не хвалюе, ці дзяўчыну гэтую кахалі зноўку, як кахаў спадар Беккер. Мне паненка чыхаць. А мне важна ведаць толькі, ці Беккер пасьля яе кахаў іншую, як кахаў менавіта дзяўчыну ў вершы 53. Ці паэты кахаюць па-іншаму? Ня ведаю, я не кахала інакш. Ці можна кахаць больш, чым адзін раз? Хочацца думаць, што можна закахацца кожны дзень, хоць у жыцьцё.
Вось, якраз размаўляем пра паэтаў, давайце лепей працягваць гэтую размову. Ці ў вас было калі-некалі такое адчуваньне, што нейкага старага-вельмі старага паэта ведаеце асабіста? Што ён (ну, ці яна :) ) ёсьць вашым сябрам? І ня толькі тое, што ён вам сябар, а нават, што ў яго ёсьць і свая роля паміж вашымі сябрамі? Калі не, напэўна вы ўжо вырашылі, што я вар'ятка. А калі так, я хацела бы сёньня распавесьці, што ў мяне былі (ёсьць?) такія адносіны з цудоўным гішпанскім паэтам Г. А. Беккерам (спадзяюся, што так пішацца па-беларуску. Гэта не гішпанскае прозьвішча, доўгая гісторыя). Пісаў ён ня толькі прыгожыя вершы, але й апавяданьні жахаў і іншыя цікавыя рэчы. Я з дзяцінства чытала і любіла яго. Ён стаў маім сябрам.
Ёсьць у Беккера такі верш пра каханьне, Rima 53 (калі валодаеце гішпанскай мовай, абавязкова чытайце!), дзе ён пісаў прыкладна такое:
Але нямы, зачараваны і на каленях,
Як пакланяцца Богу перад алтаром,
Так, як я цябе кахаў, не хлусі сабе,
Ніхто кахаць ня будзе.
Так-так-так, я ведаю, фу, вершы 19-га стагодзьдзя, фу. Дык, мне падабаюцца. Як чалавек, я хачу верыць, што паэт пісаў проста так, што яна наогул не існавала, што гэта проста верш. Як паэтка, я думаю, што дзяўчынка ўсё ж такі была. Але праблема ў тым, што мяне зусім не хвалюе, ці дзяўчыну гэтую кахалі зноўку, як кахаў спадар Беккер. Мне паненка чыхаць. А мне важна ведаць толькі, ці Беккер пасьля яе кахаў іншую, як кахаў менавіта дзяўчыну ў вершы 53. Ці паэты кахаюць па-іншаму? Ня ведаю, я не кахала інакш. Ці можна кахаць больш, чым адзін раз? Хочацца думаць, што можна закахацца кожны дзень, хоць у жыцьцё.
