Тарас

Калі я пачала пісаць у гэтым блёгу, я вырашыла, што не хачу надта пісаць пра палітыку. Канешне, нельга "зусім не пісаць" пра палітыку, па-першае, таму што ўсе ведаюць, што яна мяне цікавіць ды хвалюе, і па-другое, таму што часам маўчаць наогул не маральна.

Нажаль, ёсьць справа, пра якую я надта доўга маўчала, і таму трэба папрасіць прабачэньня ў майго добрага сябра, Тараса, і ў ягонае радзімы. Гэты пост, калі я не памыляюся, другі, які я пішу пра Ўкраіну. Першы я апублікавала, калі сыйшоў Януковіч. Я тады ня ведала, што пачнецца такая вайна, ні як доўга ды балюча яна будзе ісьці (ў гэтым я яшчэ ня ўпэўненая, калі шчыра). Я тады вырашыла завесьці блёг па-ўкраінску, але не атрымалася (пакуль).

Калі вы ведаеце мяне асабіста, нават ня трэба вам патлумачыць, што здарылася. А калі ня ведаеце, я павінная сказаць, што (нават фізычна) хварэю, калі ў сяброў ёсьць праблемы. Мой сябар - украінец, але зараз за мяжой знаходзіцца, а сям'я засталася ва Ўкраіне. Думаю, гэтым усё сказана. Анна, Дима, ви в Україні, але це теж для вас!

Я для яго (і ўсёй Украіны) запісала маленькую песьню, як знак салідарнасьці з украінскім народам (Дима, дивись, я тобі обіцяла, що зроблю!). Мая пазіцыя тут выразная, і я абяцаю Тарасу і ўсім украінцам, што будзеце чуць пра мяне ў недалёкай будучыні. А пакуль я скажу ўкраінскай мовай:

Слава Україні! Будемо боронити Батьківщину разом!