100 шчасьлівых дзён - 7

Сёньня ў мяне, калі шчыра, быў складаны дзень. Я ў начы не спала, хварэла, было даволі кепска. Але тое, што зрабіла мяне шчасьлівай сёньня, гэта даведацца, што магу ператвараць цяжкую сітуацыю ў літаратуру (добрую ці дрэнную, глядзіце самі):

Слава

Хто жыве на каленьнях, той славы не пазнае,

Ні гонару, радзімы, ні праўды, ні сяброў,

Хіба сьмех недарэчны, насамрэч поўны страху,

Хаваючы ледзь злы, мацнейшы сьмех багоў.

Пралітае крыві кропля вольнага чалавека

Каштуе больш медаляў на ганебных грудзях.

Але ж у бога сьмерці ня скончыцца цярпеньне,

Усталюе няўмольны ён парадак жыцьця.

Слава падранае форме! Слава мёртваму целу!
Слава ране сьмяротнае ды лужыне крыві!

Слава забытым волатам ды іхнае радзіме!
Апошняму дыханьню адважнае душы!

Хай і барды ня будуць пасьля мяне спяваць,

Ды заўтра будзе цемра бязьлітасная ўсюды.

Слава залатым крылам ды сьціпламу жаўнеру,

Хто будзе жыць у сэрцу радзімы назаўжды!