Памяць пра будучыню (НОВАЯ КНІГА - спасылка для пампаваньня)

Сёньня я публікую новую кнігу. Яна дармовая, версія бэта, магчыма, адбудуцца новыя карэктуры, але мне было прынцыпова, каб яна выйшла менавіта ў гэты дзень. Калі ня маеце часу/цярпеньня праслухаць усю маю байку, спасылка тут: http://rusfolder.com/44329198

Для тых, каму цікава - я вам распавяду гісторыю. Камусьці здаецца, што яна надзвычайная. Іншыя думаюць, што гэта папросту варыянт нормы, форма самога працэсу самаразьвіцьця і пераходу ў дарослы век. Тым, хто добра ведае мяне, асабіста, зразумела, які ўплыў гэтыя здарэньні мелі на маю асобу.

Я жыву ў Варшаве ўжо амаль цэлы месяц. Як і шмат хто, з кім я тут пасьпела пазнаёміцца, я таксама эмігрант. Але, ў адрозьненьні ад новых маіх сяброў, я цяпер бліжэй да Беларусі геаграфічна, чым была. Сёньня з'явіліся хмары, але ўчора неба Варшавы паказвала тое, што Пол Форт называў un jour de beau froid (дзень прыгожага холаду). І ўчора, ў дзень прыгожага холаду, маладая жанчына займалася сьпешнаю карэктураю новае кнігі, якую яна моцна жадала, і баялася, апублікаваць.

Пяць гадоў таму, ў Малазе, Гішпанія, дзе нарадзілася тая Анхела, зь якой сёньня мала засталося (на шчасьце ці на жаль), надвор'е быў вельмі нетыповае для паўднёвае Гішпаніі. Восеню і ўзімку ў 2010 дождж падаў пастаянна. Анхеле было 17 гадоў. Яна вучылася яшчэ ў школе, і кахала плятанічна. Вялікае дзіцё, мілае. Як кажа звышмудры чэскі сьпявак Ярамір Ногавіца, добра, што чалавек ня ведае, што ў будучыні яго чакае. Я памятаю, як будучыня выглядала для таго дзіця, якое толькі пачынала жыць. Яна марыла стаць філёлягам (што збылося), вывучыць шмат моў (што таксама больш-меньш зрэалізавалася), прыехаць у Беларусь улетку, з пагодаю (а дзе пагода, дзе вясна?).

Жыцьцё мела плян паказаць ёй іншую перспэктыву. Мары збываюцца, але цана высокая. Анхела стала дарослаю. Запіла моцны алькаголь і абяцала кінуць піць. Перажыла сьмерць блізкіх. Даведалася такім чынам, што такое страх за жыцьцё дарагога сэрцу чалавека. Зразумела, што яна безабаронная, а далёка не тая непераможная істота, за якую яна сябе лічыла ў дзяцінстве. Зразумела, што каханьня вельмі часта недастаткова само па сабе.

Маладая жанчына пяць гадоў змагалася. Вывучыла беларускую мову, выдала кнігу, напісала чарговыя 3 зборнікі. Вянок санэтаў нават ёсьць. Бо яшчэ зразумела, што трэба далей старацца, нягледзячы ні на што.

Цяпер я ў Варшаве. Вучуся на беларускага філёляга. І яшчэ мару і адчуваю нешта падобнае да шчасьця... Памятаю будучыню. А вы?

Я ў далёкім 1993 годзе

 

Усё добра :)

Пішуць, здаецца, мой зборнік "Раяль ля мора" нармалёва набываюць ужо (нагадваю, пакуль толькі ў Логвінава, і хутчэй за ўсё будзе прадавацца яшчэ празь інтэрнет). Прэзентацыі яшчэ не было, але яна адбудзецца адносна хутка, і я некалькі інтэрв'ю давала (магчыма, вы бачылі). Наконт "у мяне крыза, я не магу пісаць нічога", я мяркую, што я вылячылася:

Забытае слова

Гучаў сарказм і недарэчны сьмех,
І пасьміхнуўся незаўважна лёс,
Пяшчота памірала ўжо бязь сьлёз,
Апошні чорны лёд растаў, як грэх.

Маніла мімавольна я табе,
(Так! Мне як нож баліць тваё маўчаньне!)
Душа задала першае пытаньне,
А сэрца тым забытым словам б’е!

Ня можаш ты, я не хачу сказаць,
Што слова... Твайго слова не хапае,
І думаць пра тваю самоту - жах.

Да гэтага мы мусім прывыкаць,
Бо слова "годнасьць" нада мной лунае,
А над табой лунае слова ''страх”.

Не пытайцеся пра лірычнага гэроя, калі ласка :) Магчыма, напішу некалькі яшчэ санетаў. Дам ведаць!

РАЯЛЬ ЛЯ МОРА Ў ПРОДАЖЫ Ў ЛОГВІНАВА

Ну, вось так. Мая кніга з'явілася ў продажы. Ну ведаеце. Логвінаў. Галерэя "Ў". Прасьпект Незалежнасьці блабла. Вы лепей ведаеце Менск за мяне, сябры.

АААААААААААААААААААААААААААА!!!!

Сьпёка!

Тыдзень быў добры, хаця і з прыгодамі, таму я некалькі дзён не пісала сюды, як плянавала. Свабода ўзяла ў мяне інтэрв'ю (вы ўсе бачылі, я не перапасьцю), што было выдатна, і я атрымала навіну, што наклад маёй кнігі, "Раяль ля мора", ўжо гатовы, і неўзабаве будзе ў краме (ах?). Заўтра я дакладней распавяду, можаце чакаць ад мяне новы пост.

А ў нас у Малазе сьпёка, тут ПЕКЛА, мне нават сёньня кепска стала ад тэмпературы, не магу больш. Потым убачыце скаргі на холад, але мне зараз так хочацца пераехаць у Варшаву ўжо (гэта адбудзецца толькі 16-га верасьня).

У любым выпадку, я хацела дзякаваць усім, хто напісаў мне добрыя (і ня надта добрыя) словы пасьля інтэрв'ю і чытаньня некаторых маіх вершаў. Я ўсё буду мець на ўвазе, хаця апошнім часам пішацца зь цяжкасьцю, а цэлы тыдзень я нічога не пішу (што для мяне вельмі й вельмі непрывычна). Спадзяюся, і гэта пройдзе, бо баюся, што ніколі не змагу пісаць чарговыя вершы (а можа, вы ўдзячныя будзеце, калі не пісацьму?) :)

Дарэчы, я хацела спытаць вас, чытачоў, чаму той верш "Такая дзяўчына, як ты", так упадабалі? Мне заўжды цікава ведаць, чаму некаторыя вершы вельмі падабаюцца, некаторыя зусім не. Паспрабую пісаць больш такіх, калі вернецца здольнасьць нешта пісаць увогуле ;)

Такая дзяўчына, як ты

Така, як ти
Буває раз на все життя
І то із неба

С. Вакарчук

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная болей гуляць на вуліцы,
І чытаць крыху меней.
Чаго ты "Мобі Дык" узяла ўжо?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная карысна ўжываць вольны час,
А не вучыцца ў музычнай школе.
Чаго ты на піяніна так доўга граеш?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная гуляцца з хлопцамі,
А не пісаць паэзію.
Чаго ты сядзеш з гэтымі санетамі?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная паступіць адразу на мэдыцыну,
А не на нейкую філялёгію.
Чаго ты пра будучыню ня думаеш?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная валодаць перспектыўнымі мовамі,
А не незразумелымі дыялектымі.
Чаго ты так свой час марнуеш?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная выйсьці за прывабнага, заможнага, здаровага,
І ніяк інакш, ніяк.
Чаго ты так кепска іх выбіраеш?

Такая дзяўчына, як ты,
Павінная адназначна заўжды ўсьміхацца,
Бо грэх не карыстацца прыгажосьцю.
Чаго ты плачаш? Ну?

Чарговы раз мушу папрасіць прабачэньня

У 1993 г. я была маладая, маё жыцьцё было прасьцейшае.

На днях павінны высьці мой першы зборнік "Раяль ля мора". Гэта ўжо дастаткова добрая прычына, каб прабачацца :) Але я ведаю, што ёсьць такія чытачы, каму падабаюцца (некаторыя) мае вершы, таму за гэта менавіта прабачацца ня буду, а наадварот. Ну, па-першае, я даволі часта атрымліваю паведамленьні, людзі пытаюцца пра кнігу. Я таксама вельмі чакаю. І моцна хвалююся. Я таксама ня ведаю, калі менавіта выйдзе. Выбачаюся!

А праблема й цэлая справа ў тым, што ў мяне некалькі дзён круціцца адзін пэўны верш у галаве, але нічога ня пішацца. Я ў адчаі. Я не хачу скардзіцца, бо ў мяне дужа файнае жыцьцё (ну, прынамсі арыгінальнае), і я люблю быць сабою. Але апошнім часам здароўе было не найлепшае, пра каханьне каментаваць нават ня буду -хаця я непапраўная і мне, мабыць, падабаецца хлопчык, гыгыгы. Халера- і я нават пасьпела зваліцца зь лесьвіцы. Як? Не пытайцеся. І так, усё окей. Абяцаю :) Мяне толькі хвалюе факт, што ня пішацца. Я адзін год пішу, ну, "літаратуру" (не) па-беларуску, і ў мяне ёсьць тры зборнікі "вершаў", адна "п'еса", некалькі "апавяданьняў"... Намагаюся думаць, што я магу крыху адпачыць. А потым думаю, "а што калі наступным разам горш звалюся зь лесьвіцы і стукнуся галавой і забуду беларускую мову?". Але потым я думаю, "ну, а якая розьніца? Каму гэта патрэбна?". За што й выбачаюся.

Напэўна, на шчасьце ці на жаль, "натхненьне" маё прыйдзе зноў, "Раяль ля мора" выйдзе, і я некалькі яшчэ гадоў ніводнага разу не звалюся сьмяротна. Можа быць, і знойдзецца адпаведны пан для мяне (ці я буду шчасьлівейшая адна), і нават вылячуся і вернецца здароўе. За што й выбачаюся? :)

Навіны-навіны-навіны + паэзія

Карацей:

1. Першы асобнік маёй кнігі ўжо гатовы. На наступным тыдні будуць яшчэ 99 :) Вось здымкі:

2. Я пераеду ў Варшаву 16-га верасьня. І ўжо набыла квіток у адзін бок!
3. Я кіну сюды пару новых вершаў. Яны не належаць да якой-небудзь з кніг (паклуль што). Хай тут будуць, каб я іх не згубіла (магу згубіць, магу):

Я ведаю, што ты мяне кахаеш,
Я ведаю - ніколі не забыў,
Я ведаю, бо кепска ты хаваеш,
Якім foutriquet быў!

Шкуматаў вецер восень нада мною,
І зь ім сыйшла пяшчота ўся зь мяне,
А ты галоўку маеш пад зямлёю
Comme une pomme de terre.

Зʼясі, mon âme, сам сваё каханьне:
Пасьпела зьненавідзець я цябе.
Я не дазволю, каб былі ваганьні,
Ты не чапай мяне!

Ня ведаю, чаму цябе ня стала,
Ужо не хачу ведаць. Мне tant pis!
Я раскахала, можа й не кахала, 
Вось мой адказ на твой халерны ліст!

Французская мова тут:

Foutriquet: ідыёт. "Малы" чалавек, якога ня варта слухаць.
Comme une pomme de terre: як бульбіна.
Mon âme: мая душа, каханы, і г. д.
Tant pis: усё адно.


Дзякуй табе за вялікае каханьне,
Якога не было.
Я цяпер адчувацьму цябе
У кожных руках,
У кожных вуснах,
У кожным малым каханьні,
Якое будзе (і будзе!).
Калі б ня боль, я б зачыняла вочы,
І прыдумвала б цябе кожны раз,
Ідэальнага цябе,
І жыла бы ў тваіх абдымках
(Трэба было застацца 
Адно ў аднога ў абдымках),
А так... Не, не магу.
Не хвалюйся, я зраблю выгляд,
І ты ня будзеш ведаць розьніцу,
Але, настойліва прашу,
Будзь прынамсі шчасьлівы
Ты.