domingo, 11 de octubre de 2015

Памяць пра будучыню (НОВАЯ КНІГА - спасылка для пампаваньня)

Сёньня я публікую новую кнігу. Яна дармовая, версія бэта, магчыма, адбудуцца новыя карэктуры, але мне было прынцыпова, каб яна выйшла менавіта ў гэты дзень. Калі ня маеце часу/цярпеньня праслухаць усю маю байку, спасылка тутhttp://rusfolder.com/44329198

Для тых, каму цікава - я вам распавяду гісторыю. Камусьці здаецца, што яна надзвычайная. Іншыя думаюць, што гэта папросту варыянт нормы, форма самога працэсу самаразьвіцьця і пераходу ў дарослы век. Тым, хто добра ведае мяне, асабіста, зразумела, які ўплыў гэтыя здарэньні мелі на маю асобу.

Я жыву ў Варшаве ўжо амаль цэлы месяц. Як і шмат хто, з кім я тут пасьпела пазнаёміцца, я таксама эмігрант. Але, ў адрозьненьні ад новых маіх сяброў, я цяпер бліжэй да Беларусі геаграфічна, чым была. Сёньня з'явіліся хмары, але ўчора неба Варшавы паказвала тое, што Пол Форт называў un jour de beau froid (дзень прыгожага холаду). І ўчора, ў дзень прыгожага холаду, маладая жанчына займалася сьпешнаю карэктураю новае кнігі, якую яна моцна жадала, і баялася, апублікаваць.

Пяць гадоў таму, ў Малазе, Гішпанія, дзе нарадзілася тая Анхела, зь якой сёньня мала засталося (на шчасьце ці на жаль), надвор'е быў вельмі нетыповае для паўднёвае Гішпаніі. Восеню і ўзімку ў 2010 дождж падаў пастаянна. Анхеле было 17 гадоў. Яна вучылася яшчэ ў школе, і кахала плятанічна. Вялікае дзіцё, мілае. Як кажа звышмудры чэскі сьпявак Ярамір Ногавіца, добра, што чалавек ня ведае, што ў будучыні яго чакае. Я памятаю, як будучыня выглядала для таго дзіця, якое толькі пачынала жыць. Яна марыла стаць філёлягам (што збылося), вывучыць шмат моў (што таксама больш-меньш зрэалізавалася), прыехаць у Беларусь улетку, з пагодаю (а дзе пагода, дзе вясна?).

Жыцьцё мела плян паказаць ёй іншую перспэктыву. Мары збываюцца, але цана высокая. Анхела стала дарослаю. Запіла моцны алькаголь і абяцала кінуць піць. Перажыла сьмерць блізкіх. Даведалася такім чынам, што такое страх за жыцьцё дарагога сэрцу чалавека. Зразумела, што яна безабаронная, а далёка не тая непераможная істота, за якую яна сябе лічыла ў дзяцінстве. Зразумела, што каханьня вельмі часта недастаткова само па сабе.

Маладая жанчына пяць гадоў змагалася. Вывучыла беларускую мову, выдала кнігу, напісала чарговыя 3 зборнікі. Вянок санэтаў нават ёсьць. Бо яшчэ зразумела, што трэба далей старацца, нягледзячы ні на што.

Цяпер я ў Варшаве. Вучуся на беларускага філёляга. І яшчэ мару і адчуваю нешта падобнае да шчасьця... Памятаю будучыню. А вы?
Я ў далёкім 1993 годзе

 

1 comentario:

  1. Ja časam dumaju pra svaju historyju nie hadami tamu a ludzimi, jakimi ja byŭ tamu. Ich šmat. U pačatku 2010, toje, što ja zaraz pišu, było b prosta nie zrazumieła, bo ja tady nikoli nie ŭjaŭlaŭ, što ja vyvuču biełaruskuju (tym bolš łacinku). Kali ščyra, ja ničoha nie ŭjaŭlaŭ tady. Ja nie zbiraŭsia doŭha žyć. Ja nie pamiataju budučyniu, peŭna, tamu što hety ja, inšaziemiec, jaki piša pa-biełarusku, tady ŭžo budzie jnšym čałaviekam...

    ResponderEliminar