Прывітанне!
Я хачу падзяліцца добрай навіной! Учора прыйшла да мяне Муза і паведаміла, што я павінна пачаць пісаць літаратурныя творы па-беларуску, нават калі я яшчэ дрэнна ведаю мову. Таму я вас прашу прабачэнне за мае памылкі ў гэтых міні-казках, якія я дам чытаць сёння. Я так хацела падзяліцца імі, што нават не паспела адправіць іх свайму надзейнаму карэктару! Яны - згушчаныя гісторыі, прадстаўнікі новага жанру, над якім я працую ўжо некалькі тыдняў. Гэта кароткія, лірычныя гісторыі, якія маюць мала (безыменных) герояў, не больш за сто слоў, і не больш за чатыры гісторыі ў кожнай серыі. Тут маеце першую (Мужчынскую) серыю пра Беларусь. Другая (Жаночая) будзе ў блогу на наступным тыдні, калі вам спадабаецца першая. Ну, хопіць мне балбатаць! Далей самі чытайце гісторыі!
Згушчаныя гісторыі. Беларусь. Мужчынская серыя.
I. Ён ніколі не губляў надзеі, хоць сітуацыя была сапраўды цяжкая і краіна, за якую ён змагаўся не была цалкам яго. Ён нават не падумаў пра магчымасць кінуць сваю касу і бегчы. Пачуўшы размовы вакол (адну на на літоўскай мове, іншую на польскай), ён адчуў сябе неяк мацней. Кожная сямья накіраваў здольнага маладога чалавека, каб прадстаўляў іх ў гэтай вырашальнай вайне, і адчуваць сябе часткай чагосьці суцяшала яго. І, па праўдзе кажучы, думкі пра свой лёс па-за адзінага грамадства, якое ён ведаў, яго палохалі.
II. Два дні прайшлі з моманту, калі ён увайшоў ва ўсходні форт цытаделі. Два дні прайшлі амаль без шуму, ў асяроддзі слабым пахам пораху і тоўстых, чырвона-цагляных сцен крэпасці. Ужо з дэфіцытам прадукты харчавання і паставак, яго таварышы распавядалі гісторыі, каб прабавіць час, не згадваючы пра адсутнасць контратакі, ні пра тое, што іх засталося няшмат. Нас не больш за чатырыста, ён падумаў, паглядзеўшы вакол сябе. Але я не пакіну крэпасць, і яны таксама. Выбух прагучаў рэхам, як голас Бога. Асляпляльнае святло. Абсалютная цемра.
III. Яшчэ адзін дзень, ён бачыў, як на світанні кідаюць цела яго таварышаў да снегу, на з'ядзенне ваўкам. Потым прывезлі новых (яны маладыя, падумаў ён с горам), твары якіх ён беспасляхова стараўся не запомніць. Калі б не яго непарушная вера, праца і невыносны холад яго б забілі за два гады. Знясіленне зноў заваявала яго зацёклыя канечнасці. Ноч была цёмная, калі ён вярнуўся ў дзірку, гдзе ўсе яны (ўсе трыста) разам спалі. Яны сапраўды не былі вартыя нават аднаго патрона. Ён маліўся.
IV. Юнак ніколі не зразумеў, што з ім здарылася. Магчыма, гэта было стомленасць чуць хлусня, або ад адстаўцы, або чыстая цікаўнасць. Ён сышоў на плошчу, нават не папярэдзіўшы сваю спячую бабулю. Ён ішоў, і спяваў, і пляскаў разам з іншамі, як бы ў нейкім трансе; ён нават некалькі хвілін трымаў канец банэра. Яго цела пакінуў малінавы след на белізне снегу. Хіба гэта было дрэнная прыкмета? Знак надзеі? Юнак ніколі не зразумеў, што з ім здарылася.
Я хачу падзяліцца добрай навіной! Учора прыйшла да мяне Муза і паведаміла, што я павінна пачаць пісаць літаратурныя творы па-беларуску, нават калі я яшчэ дрэнна ведаю мову. Таму я вас прашу прабачэнне за мае памылкі ў гэтых міні-казках, якія я дам чытаць сёння. Я так хацела падзяліцца імі, што нават не паспела адправіць іх свайму надзейнаму карэктару! Яны - згушчаныя гісторыі, прадстаўнікі новага жанру, над якім я працую ўжо некалькі тыдняў. Гэта кароткія, лірычныя гісторыі, якія маюць мала (безыменных) герояў, не больш за сто слоў, і не больш за чатыры гісторыі ў кожнай серыі. Тут маеце першую (Мужчынскую) серыю пра Беларусь. Другая (Жаночая) будзе ў блогу на наступным тыдні, калі вам спадабаецца першая. Ну, хопіць мне балбатаць! Далей самі чытайце гісторыі!
Згушчаныя гісторыі. Беларусь. Мужчынская серыя.
I. Ён ніколі не губляў надзеі, хоць сітуацыя была сапраўды цяжкая і краіна, за якую ён змагаўся не была цалкам яго. Ён нават не падумаў пра магчымасць кінуць сваю касу і бегчы. Пачуўшы размовы вакол (адну на на літоўскай мове, іншую на польскай), ён адчуў сябе неяк мацней. Кожная сямья накіраваў здольнага маладога чалавека, каб прадстаўляў іх ў гэтай вырашальнай вайне, і адчуваць сябе часткай чагосьці суцяшала яго. І, па праўдзе кажучы, думкі пра свой лёс па-за адзінага грамадства, якое ён ведаў, яго палохалі.
II. Два дні прайшлі з моманту, калі ён увайшоў ва ўсходні форт цытаделі. Два дні прайшлі амаль без шуму, ў асяроддзі слабым пахам пораху і тоўстых, чырвона-цагляных сцен крэпасці. Ужо з дэфіцытам прадукты харчавання і паставак, яго таварышы распавядалі гісторыі, каб прабавіць час, не згадваючы пра адсутнасць контратакі, ні пра тое, што іх засталося няшмат. Нас не больш за чатырыста, ён падумаў, паглядзеўшы вакол сябе. Але я не пакіну крэпасць, і яны таксама. Выбух прагучаў рэхам, як голас Бога. Асляпляльнае святло. Абсалютная цемра.
III. Яшчэ адзін дзень, ён бачыў, як на світанні кідаюць цела яго таварышаў да снегу, на з'ядзенне ваўкам. Потым прывезлі новых (яны маладыя, падумаў ён с горам), твары якіх ён беспасляхова стараўся не запомніць. Калі б не яго непарушная вера, праца і невыносны холад яго б забілі за два гады. Знясіленне зноў заваявала яго зацёклыя канечнасці. Ноч была цёмная, калі ён вярнуўся ў дзірку, гдзе ўсе яны (ўсе трыста) разам спалі. Яны сапраўды не былі вартыя нават аднаго патрона. Ён маліўся.
IV. Юнак ніколі не зразумеў, што з ім здарылася. Магчыма, гэта было стомленасць чуць хлусня, або ад адстаўцы, або чыстая цікаўнасць. Ён сышоў на плошчу, нават не папярэдзіўшы сваю спячую бабулю. Ён ішоў, і спяваў, і пляскаў разам з іншамі, як бы ў нейкім трансе; ён нават некалькі хвілін трымаў канец банэра. Яго цела пакінуў малінавы след на белізне снегу. Хіба гэта было дрэнная прыкмета? Знак надзеі? Юнак ніколі не зразумеў, што з ім здарылася.
-// Голас Беларусі \\-
ResponderEliminarАнхела, гэта даволі цікавыя тэксты. Вы сапраўды маеце талент!!! Вашыря гісторыі , з першага да апошнягя слова, прыцягваюць увагу да падзей. Ухапілі і не адпускаюць. А пасля сябе пакідаць напруджаны роздум: усяго каля 100 слоў, а ты пражыў гэтыя імгненні, з жыццяў герояў, спаўна (цалкам). Бліскуча.
Такія цяжкія тэксты. Яны вельмі характрыэны для беларускай літараруты, льго сказаць, што Вы сапраўдны беларускі пісменнік =))). Незважаючы на тое, што сённяшнім днём (у сучасную эпоху) шмат хто піша гэтакія (такія) песімістычныя тэксты, напрыклад , нобелеўскі намінант Харукі Муракамі . Само апісанне чалавечых пачуццяў вельмі беларускае. Таму да Вас пытанне: пры напісанні расказаў Вы "натхняліся" беларускай літаратурай, ці самім вобразам Беларусі, тым якой Вы прадстаўляеце яе у сучасным стане? … (У Вас баліць душа аб Беларусі? =)))))))))) Бо ў беларусаў ДУША БАЛІЦЬ (шчэміць у грудзях), што канечне ніяк не ўплывае на тое чаму (тое якім падзеям) яны дазваляюць адбывацца)… Калі, канешне, Вы здольны адказаць на гэтае пытанне, калі можаце размежаваць свае пачуцці =)) Сама я, як беларуска, жвава прадстаўляю сабе гэтыя вобразы і падзеі, праўда, перад вачыма ва ўсіх выпадках - Другая сусветная вайна, для нас чарговая Айчынная. Вы вельмі цяжка пішаце, але так цудоўна!!! А лаканіцнасць надае больш глыбіні, і застаецца шмат “месца”, каб дадумаць, каб даперажываць, каб асэнсаваць і зрабіць пэўныя вынысновы.
Напрыклад, я дала рады напісаць, толькі такі нязвязны тэкст: шматкі, таксама, не думак, а хутчэй пачуццяў. Вашы творы, сапраўды ўжо творы - у жанры мініятуры, вызываюць ва мне процьму эмоцый. =)
Дзякуй вялікі!!! Не маю слоў! Але асцярожна: можа, я паверу ў сваю геніяльнасць!))
ResponderEliminarЯ вельмі люблю пісаць, і я рада, што мае сціплыя творы вам спадабаліся. Я вельмі імкнуся гэта рабіць шчыра і літаратурна. Мне заўсёды казалі: "ты зможаш стаць, кім захочаш"; можна сказаць, што захацелася стаць беларускамоўным пісьменнікам, паміж іншым :)))
Я люблю чытаць нават больш, чым пісаць. Я ўсё жыццё чытаю розныя літаратуры, у тым ліку славянскія. Цяжка сказаць, чым натханялася :)
Пра душу... Магу сказаць, што мяне аб Беларусі душа балeла дакладна двойчы, і першы раз я нават фізічна захварэла. Але дзякуючы болю я зразумела, што трэба пісаць пра Беларусь. Другі раз я навучылася пісаць пра войска і пра вайну.
-// Голас Беларусі \\-
ResponderEliminar********** Бачна, што чым далей, тым цікавей.
********** Чым больш "капліментаў", тым больш адказнасць. Звычайна творцаў раздражняе тое, што ад іх пачынаюць нешта чакаць, момант калі плянку ўжо нельга зніажць, іначай пападеш амальшто ў нянавісць.
********** Творчы шлях нясе шмат пакут, нават калі не ўспрымаеш яго ў сур'ез, а калі ставішся да яго з адпаведная павагай, то твой унутраны стрыжань павінен быць самы сараўдны і самы трывалы, бо толькі ты сам можаш сабе дапамагчы. Ніхто аб табе ніколі не будзе дбаць без карысці, не абавязкова мартэрыяльнай, акрамя сябе самога і тваёй матулі, але матуля не заўжды можа цалкам цябе зразумець, яна будзе імкнуцца падтрымаць, але не зможа менавіта зразумець і гэта будзе вельмі адчувальна. Таму трэба гартаваць свой дух, менавіта ён (загартаваны дух) сапраўды дапамагае жыць і выжываць, у неблагапрыемных умовах =))
********** Насамрэч, дрэнна і цікава ((павінен быць нейкі пазітыўны сімбіёз гэтых слоў, у якім праявіцца клопат, бо “цікава“ адносна чалавека гэта жывёльныя паводзіны, пасля пачуцця цікавасць лёгка могуць на кавалкі разадраць голымі рукамі, стадкавая стыхійнасць праяўляецца, а “дрэнна”, бо не ад добрага жыцця людзі пішуць аб смерці, яшчэ і аб гэткай спецыфічнай – пад час вайны)), што ў ва ўмоўна мірны час (бо на планеце Зямля ўвесь час нехта недзе з некім ваюе), Вы прыйшлі да патрэбы пісаць аб вайне.
********** Ох, які ж Вы цікавы чалавек! Адчуць патрэбу пісаць аб Беларусі…
********** Ааааа. Гэта нешта надзвычайнае.
((=\=\=\= Беларусы вельмі – эмацыянальныя...=\=\=\= Таму і п’юць. Шмат п’юць. І шмат эмоцый па кожнай нагодзе адчуваюць. Але маўчаць. І п’юць.))
**********Вось так і жывем =)))
========================================================Аў.Ар. Ал. Ан.=====