Прывітаньне!
Як я абяцала, я зноўку тут, і ў гэты раз з новаю думкаю. Некалькі дзён таму, я дзесьці чытала, што звычайная форма лёгкае гутаркі ў Гішпаніі - гэта скарга. Ну, ці хаця бы пачынаецца адтуль, а потым можа быць амаль што заўгодна.
Насамрэч, гішпанцы вельмі любяць скардзіцца. І абсалютна на ўсё. Не таму што народ нешчасьлівы, а таму што гэта нейкі, скажам так, камунікатыўны вакуум. Гэта моўная асаблівасьць (калі што, культурная), але 90% скаргаў нічога ня значаць. Але, канешне, гэта абавязковая часьць гутаркі. Чалавек, у якога, маўлаў, усё добра - дзіўны, ці нават недалёкі :)
Пасьля прачытаньня гэтага артыкулу, я вырашыла зьвярнуць асаблівую увагу на лёгкую гутарку, каб пабачыць, ці гэтая норма насамрэч такая строгая, ці не. І так, насамрэч, калі я села ў таксоўку, і сказала кіроўцу, куды я, ён неадкладна адказаў, "добра. Фу, якія там шалёныя рэмонты, ужо аніяк не зразумееш, дзе можна ехаць, а дзе нельга, а тым больш пачалі праект менавіта ў пачатку навучальнага года, калі Вы ўсе ўжо ў Гранадзе, а можна было раней". І я, на аўтапілоце, дадала, "ну, так, гэта проста цуд. І веласіпедная дарожка ў гарах - нічога сабе праект". Я была расчараваная у сябе, таму што не люблю скардзіцца (калі няма добрае прычыны). Але ж таксіст гэтага вельмі чакаў. Было бы няветліва не скардзіцца. Ці супярэчыць. Нават горш. Я працягвала зьвяртаць на такія гутаркі ўвагу, і зразумела, што я толькі скарджуся у адказ. Бо не хачу быць недалёкаю... :)
А як вы мяркуеце? У Беларусі таксама такая лёгкая гутарка? Я гэта не адчувала, калі размаўляла зь беларусамі, але можа проста я размаўляла толькі з тымі, якія падобныя да мяне, і, як я, ці ня любяць лёгкую гутарку ўвогуле, ці больш любяць дзіўныя, пазітыўныя тэмы. І калі ўсё добра.
Як я абяцала, я зноўку тут, і ў гэты раз з новаю думкаю. Некалькі дзён таму, я дзесьці чытала, што звычайная форма лёгкае гутаркі ў Гішпаніі - гэта скарга. Ну, ці хаця бы пачынаецца адтуль, а потым можа быць амаль што заўгодна.
Насамрэч, гішпанцы вельмі любяць скардзіцца. І абсалютна на ўсё. Не таму што народ нешчасьлівы, а таму што гэта нейкі, скажам так, камунікатыўны вакуум. Гэта моўная асаблівасьць (калі што, культурная), але 90% скаргаў нічога ня значаць. Але, канешне, гэта абавязковая часьць гутаркі. Чалавек, у якога, маўлаў, усё добра - дзіўны, ці нават недалёкі :)
Пасьля прачытаньня гэтага артыкулу, я вырашыла зьвярнуць асаблівую увагу на лёгкую гутарку, каб пабачыць, ці гэтая норма насамрэч такая строгая, ці не. І так, насамрэч, калі я села ў таксоўку, і сказала кіроўцу, куды я, ён неадкладна адказаў, "добра. Фу, якія там шалёныя рэмонты, ужо аніяк не зразумееш, дзе можна ехаць, а дзе нельга, а тым больш пачалі праект менавіта ў пачатку навучальнага года, калі Вы ўсе ўжо ў Гранадзе, а можна было раней". І я, на аўтапілоце, дадала, "ну, так, гэта проста цуд. І веласіпедная дарожка ў гарах - нічога сабе праект". Я была расчараваная у сябе, таму што не люблю скардзіцца (калі няма добрае прычыны). Але ж таксіст гэтага вельмі чакаў. Было бы няветліва не скардзіцца. Ці супярэчыць. Нават горш. Я працягвала зьвяртаць на такія гутаркі ўвагу, і зразумела, што я толькі скарджуся у адказ. Бо не хачу быць недалёкаю... :)
А як вы мяркуеце? У Беларусі таксама такая лёгкая гутарка? Я гэта не адчувала, калі размаўляла зь беларусамі, але можа проста я размаўляла толькі з тымі, якія падобныя да мяне, і, як я, ці ня любяць лёгкую гутарку ўвогуле, ці больш любяць дзіўныя, пазітыўныя тэмы. І калі ўсё добра.
