Я вывучаю польскую мову, бо хутка пачынаюцца заняткі, а яшчэ хацела бы хутка здаць іспыт на С2 :) І я сёньня вельмі шчасьлівая, таму што знайшла сайт, дзе можна глядзець польскія сэрыялы бясплатна. Можа быць, камусьці з вас будзе цікава, вось спасылачка http://seriale.perupol.com/
Сёньня ў мяне, калі шчыра, быў складаны дзень. Я ў начы не спала, хварэла, было даволі кепска. Але тое, што зрабіла мяне шчасьлівай сёньня, гэта даведацца, што магу ператвараць цяжкую сітуацыю ў літаратуру (добрую ці дрэнную, глядзіце самі):
Слава
Хто жыве на каленьнях, той славы не пазнае,
Ні гонару, радзімы, ні праўды, ні сяброў,
Хіба сьмех недарэчны, насамрэч поўны страху,
Хаваючы ледзь злы, мацнейшы сьмех багоў.
Пралітае крыві кропля вольнага чалавека
Каштуе больш медаляў на ганебных грудзях.
Але ж у бога сьмерці ня скончыцца цярпеньне,
Усталюе няўмольны ён парадак жыцьця. Слава падранае форме! Слава мёртваму целу! Слава ране сьмяротнае ды лужыне крыві!
Слава забытым волатам ды іхнае радзіме! Апошняму дыханьню адважнае душы!
Учора я не пасьпела пісаць нічога, але сёньня, канешне, напішу :) І за два дні.
Калі я ўчора не пасьпела пісаць пра шчасьце, гэта проста з-за таго, што была занятая ім :) Да нас прыехала мая цудоўная стрыечная сястра. Я была ёй вельмі радая, таму што ў дзяцінстве мы былі заўсёды разам, а цяпер ня так часта бачу яе. Хаця заўсёды размаўляем, хаця бы, праз інэт. Ну, гэта вось прычына нумар 1 :)
А сёньня... За што мой дзень быў шчасьлівы сёньня? Прабачце, але я нават ня ведаю. Як вам гэты здымак чарапахі? Пойдзе? :) А песьня?
Вітаю зноўку! Што, вы падумалі, я пра шчасьце не напішу? Ну, праўда, я стамілася, сёньня напэўна будзе проста.
Тое, што зрабіла з майго дня шчасьлівы дзень - гэта пляжык Малагі :)
О, яшчэ, са сьвятам!! Сёньня, 500 гадоў таму, была бітва пад Воршай. Радыё Свабода паказвае цікавы ролік: http://www.svaboda.org/content/article/26571272.html
Я была тлустай. Так. Ня тое, што вельмі-вельмі-вельмі тлустай, але даволі тлустай. Шмат хто з вас пра гэта ведае (калі бачылі першыя мае відэа, вы ведаеце, пра што я зараз кажу). Я ўсё жыцьцё змагаласа са сваёй вагой, гэта не сакрэт. Палова маёй сям'і мае гэткую праблему. Нават калі кушаем даволі добра, вагу лёгка набіраем. Зараз я вельмі актыўная, вельмі асьцярожная зь ежай, з'явілася нармальная вага. Ну, самі бачыце, так?
Ну, карацей, мы ўжо некалькі дзён з мамай ходзім па крамах, набываем мне адзеньне на акадэмічны год. Таму што амаль нічога не засталося)) Што за праблема, скажаце. Ну так, я згодная. А вось ёсьць цікавы момант - тое, што адбываецца з памерам. У мяне зараз памер прыкладна 38. Ну, гэтага памера большасьць маіх штаноў. Але бывае, што часам 46. А часам 34. Вось учора я прымерыла 3 пары штаноў. Памеру 40, 38 ды 36, адпаведна. А вынік быў такім: у пару 40 я не змагла ўлезьці, ніяк; пара 38 мне, скажам так, ідэальна падыходзіла - ані см больш, ані см меньш: пара 36 была вялікая. А вось я пытаюся, што за жарт? Што мне адказаць, калі хтосьці спытаецца, "які ў цябе памер?" (хаця, тут адказ "не твая справа" таксама варыянт). Як мне набываць адзеньне праз інэт, напрыклад, калі няма магчымасьці прымяраць?
І мне цікава - ці ёсьць у Беларусі падобная праблема? Што вы пра гэта думаеце? Вам здаецца, што гэта важна? Я імкнуся не набываць адзеньне, якое кажа, што я тлусьцей, чым ёсьць насамрэч (значыцца, я лічу, што ў мяне прыкладна 38, і, як норма, калі больш 44, ужо не набываю гэты брэнд). Якое ў вас меркаваньне на гэтым пытаньні? Ці памер - проста нумар?
Сёньня дзень быў ня вельмі добры, але я атрымала малюнак для вокладкі сваёй кнігі, "Раяль ля мора", і я вельмі радая :) Зрабіў мой добры сябар Максім Шастакоў. Ён, дарэчы, цудоўны мастак, вельмі таленавіты хлопец. Усім раю з'вяртацца да мяне, калі вам цікава даведацца больш пра ягоныя працы :)
Вітаю! Я толькі што прыйшла дадому! Сёньня быў складаны дзень :) Але я набыла новае адзеньне, рыхтавалася трохі да заняткаў... Ну, файна наогул.
А тое, што мне больш за ўсё спадабалася сёньня, гэта вынік невялічкага эксперыменту, які зрабілі ў Менску. Можа быць, ужо бачылі, але глядзіце (яшчэ раз) :)
Так вось, я вельмі радая, што людзі ў Менску такія добрыя і так хутка дапамаглі хлопцу! :) Я спыталася ў беларускіх сяброў, а яны сказалі, што для іх гэта было неспадзяванкай, таму што думалі, што беларускі характар "проста не такі, як у вас у Гішпаніі". Але бачыце, здаецца, падобны, хаця б у гэтым.
А для мяне гэта цудоўна, бо ведаю, што калі будзе ў мяне праблема ў Беларусі, мне дакладна дапамогуць, і што культурны шок ня будзе такім моцным. І гэта вельмі файна!
Дарэчы, вы заўважылі, як былі людзі, якія перайшлі на беларускую мову, калі пачулі, што "хворы" хлопец белмоўны? :) Гэта насамрэч даволі важна, бо бывае, што хворыя людзі часам толькі здольныя размаўляць на роднай мове, ці вы ведалі пра гэта?
Я хутка пачынаю ўнівер і, хаця гэты год быў да мяне даволі дрэнны (прыкладна ў 75% дрэнны), я сёньня думаю толькі пра 25% добрага, і пра тое, што яшчэ будзе. Думаю, пасьпеем яго выправіць, каб я памятала 2014, як добры год. У любым выпадку, маю для вас дзьве добрыя навіны:
1. Маю новы праект, у гэты раз украінскай мовай: trebahovoryty.blogspot.com :) Добрая навіна асабліва для тых, хто чытае мяне па-беларуску ва Ўкраіне (цяпер будзе лягчэй).
2. Я далучылася да ініцыятыву "100 Happy Days". Значыць, я буду пісаць кожны дзень пра нейкі пазітыў, 100 дзён! :) Я буду рабіць гэта па-свайму трохі, але ўсё ж такі буду.
У мяне сёньня шчасьлівы дзень дзякуючы новаму праекту!
Калі я пачала пісаць у гэтым блёгу, я вырашыла, што не хачу надта пісаць пра палітыку. Канешне, нельга "зусім не пісаць" пра палітыку, па-першае, таму што ўсе ведаюць, што яна мяне цікавіць ды хвалюе, і па-другое, таму што часам маўчаць наогул не маральна.
Нажаль, ёсьць справа, пра якую я надта доўга маўчала, і таму трэба папрасіць прабачэньня ў майго добрага сябра, Тараса, і ў ягонае радзімы. Гэты пост, калі я не памыляюся, другі, які я пішу пра Ўкраіну. Першы я апублікавала, калі сыйшоў Януковіч. Я тады ня ведала, што пачнецца такая вайна, ні як доўга ды балюча яна будзе ісьці (ў гэтым я яшчэ ня ўпэўненая, калі шчыра). Я тады вырашыла завесьці блёг па-ўкраінску, але не атрымалася (пакуль).
Калі вы ведаеце мяне асабіста, нават ня трэба вам патлумачыць, што здарылася. А калі ня ведаеце, я павінная сказаць, што (нават фізычна) хварэю, калі ў сяброў ёсьць праблемы. Мой сябар - украінец, але зараз за мяжой знаходзіцца, а сям'я засталася ва Ўкраіне. Думаю, гэтым усё сказана. Анна, Дима, ви в Україні, але це теж для вас!
Я для яго (і ўсёй Украіны) запісала маленькую песьню, як знак салідарнасьці з украінскім народам (Дима, дивись, я тобі обіцяла, що зроблю!). Мая пазіцыя тут выразная, і я абяцаю Тарасу і ўсім украінцам, што будзеце чуць пра мяне ў недалёкай будучыні. А пакуль я скажу ўкраінскай мовай:
